جلوه ی ِ گل بوی ِ سنبُل

ناله ی ِ چنگ بانگ ِ بلبل

کرده صَحن ِ چمن پُر ز ِ غُلغل

شبنم ِ صبحُ بر چهره ی ِ گل

مُطرب آهنگ ُ را تازه تر کن

وَز دل ِ خویش ُ تو نغمه سَر کن

زخم دل تارُ به زخمه مَیازار

ناله ی تارُ کمتر بُرون آر

زخم دل تارُ به زخمه مَیازار

ناله ی تارُ کمتر بُرون آر

بگو به ساقی ِ نسیم سَحَری

شد سپَری عَهد ِ خزان

بیا به عاشقان بپیما قدحی

خونِ ِ دل دُخت رَزان

از غمِِ ِ عشق شد دلم خون

وَر رَه ِ چشم رفتُ بیرون

ای عشق آخر کردی بی خبرم

با یک جلوه بُردی ز ِ بَرَم

ز ِ آتش ِ عشقت ، این دل ِ زارَم گشته پَریش

آتشی اما در دل ِ عاشق مرهم ِ ریش

تو آخر ای عشق چه ای ؟ بلای جان ها

از آتش ِ پُر شَرَرَت سوخته شد چه خانمان ها

باعث ِ آه و بیداد و ناله

از چکاوک بُوَد عشق ِ لاله

ساقی اگر برخیزد باده به جامم ریزد

شعله ی عشقش فُروزَد

مطرب اگر بنشیند طاقت عاشق بیند

از غم ِ عشقش بسوزد

برکشد از پرده ی بیدادُ بیرون

ناله ی روحُ بخش ِ همایون

برکشد از پرده ی بیدادُ بیرون

ناله ی روحُ بخش ِ همایون