یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتم 

در میان لاله و گل ، آشیانی داشتم 

گرد آن شمع طرب می سوختم پروانه وار

پای آن سرو روان ، اشک روانی داشتم

آتشم برجان ولی از شکوه لب خاموش بود 

عشق را از اشک حسرت ، ترجمانی داشتم

چون سرشک از شوق بودم خاک بوس در گهی

چون غبار از شکر ، سر بر آستا نی داشتم 

در خزان با سرو و نسرینم ، بهاری تازه بود 

در زمین با ماه و پروین ، آسمانی دا شتم 

درد بی عشقی زجانم برده طاقت، ورنه من

داشتم آرام ، تا آرام جا نی دا شتم 

بلبل طبعم کنون باشد زتنهایی خموش 

نغمه ها بودی مرا ، تا همزبانی داشتم