سحرگاهان که مخمور شبانه

گرفتم باده با چنگ و چغانه

نگار می فروشم عشوه‌ای داد

که ایمن گشتم از مکر زمانه

نهادم عقل را ره توشه از می

ز شهر هستیش کردم روانه

ز ساقی کمان ابرو شنیدم

که ای تیر غمت ما را نشانه

ندیم و مطرب و ساقی همه اوست

خیال آب و گل در ره بهانه

بده کشتی می تا خوش برانیم

از این دریای ناپیداکرانه

که بندد طرف وصل از حسن شاهی

که با خود عشق بازد جاودانه

وجود ما معماییست حافظ

که تحقیقش فسون است و فسانه