با سلام خدمت پدر عزیز و مهربانم آقای شهبازی جان و تمام دوستان و همراهان بیدار. برنامه‌ی ۹۰۲، «گفتن مهمان یوسف را که آینه آوردمت ارمغان تا هربار که در وی نگری، روی خود بینی، مرا یاد کنی.»

گفت یوسف: هین بیاور ارمغان

او ز شرمِ این تقاضا زد فغان

گفت: من چند ارمغان جُستم تو را

ارمغانی در نظر نآمد مرا

حبّه‌ای را جانب کان چُون بَرم؟

قطره‌ای را سویِ عُمّان چُون بَرم؟

زیره را من سویِ کرمان آورم

گر به پیشِ تو دل و جان آورم

نیست تُخمی کاندرین انبار نیست

غیرِ حُسنِ تو، که آن را یار نیست

-مولوی، مثنوی، دفتر اول از بیت ۳۱۹۲- ۳۱۹۶

یوسف از مهمان می‌خواهد که آینه‌ای، به ارمغان برای او ببرد و مهمان، بسیار خجل و شرمسار که هدیه‌ای لایق و درخور یوسف ندارد و هرچه نزد او آوَرَد، زیره به کرمان بردن است؛ ما انسان‌ها نیز در این دنیا مهمان خداوندیم که باید هدیه‌ای درخور خداوند به پیشکش ببریم؛ اما خداوند منشأ تمام رحمت و برکت، جود و احسان است و عمل انسان یعنی عبادات و جود و بخشش‌ها، مادام که از مرکز همانیده‌ی او صادر شود، وجه و ارزشی پیش خداوند ندارد و مورد قبول واقع نمی‌شود؛ رد است و مردود.

لایق آن دیدم که من آیینه‌ای

پیش تو آرم چو نور سینه‌ای

-مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۳۱۹۷

مهمان پس از تأمل عمیق در فضای گشوده، درمی‌یابد که باید آینه‌ی دل خویش را برای یوسف ببرد تا انعکاس جمال و زیبایی خداوند در این آینه، جهان را غرق نور و شادی کند.

آینه‌ی هستی چه باشد نیستی

نیستی بر، گر تو ابله نیستی

-مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۳۲۰۱

و این آینه که خداوند طلبکار آن است و در واقع رسالت اصلی انسان، شناسایی همانیدگی‌ها و اقرار و اعتراف بر عجز و ناتوانی خود، در درگاه خداوند است.

هستی اندر نیستی بتوان نمود

مال‌داران بر فقیر آرند جود

-مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۳۲۰۲

و تنها در پیشگاه خداوند با اعتراف عملی به ناتوانی و عجز خود، شمع حضور برافروخته می‌شود و شعله می‌گیرد‌.

که رفت در نظر تو که بی‌نظیر نشد

مُقام گنج شده‌‌ست این نهاد ویرانم

-مولوی، دیوان شمس، غزل شماره‌ی۱۷۴۶

تا با اعتراف و اقرار به ناتوانی خویش در ذهن، دست خداوند، نورگستر وجومان شود.

جز خضوع و بندگی و اِضطرار

اندرین حضرت ندارد اعتبار

-مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۱۳۲۳

و فقط با تسلیم و خاموش کردن ذهن و اقرار به «نمی‌دانم» و عمل نکردن بر اساس رفتارهای شرطی و از پیش‌ساخته شده است که خواجه‌ی شکسته‌بند، پای لنگ و شکسته را مرهم می‌نهد و دوباره از نو برپا می‌کند.

خواجه‌ی اِشکسته‌بند، آنجا رود

که در آنجا پای اِشکسته بود

-مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۳۲۰۷

و اگر همواره بر اساس باورها و دردها و هیجان‌ها و هر آنچه از سروصدای ذهن بلند می‌شود، عمل کنیم، این یعنی که ما نیازی به خداوند نداریم و نوعی کبر و ناز کردن است و مادام که در این وضعیت باشیم، طبیب زندگی جان ما را درمان نخواهد کرد.

کی شود چون نیست رنجور نَزار

آن جمال صنعتِ طب آشکار؟

مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۳۲۰۸

اما اگر هر لحظه با تعهد به مرکز عدم، از فضای سکون و سکوت عمل کنیم، چارق ایاز خود را پیش رو داشته باشیم و به عجز و ناتوانی و نمی‌دانم خود با هر لحظه بلی گفتن به پیمان اَلَست که* من از جنس تو هستم ای خداوند* و نه از جنس اجسام، اقرار کنیم، در این صورت، همان درد و رنج و نقص‌ و شکست‌ها، رو به کمال می‌رود و آینه‌‌ای می‌شود جمال الهی را.

نقص‌ها آیینه‌ی وصف کمال

وآن حقارت آینه‌ی عِزّ و جَمال

-مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۳۲۱۰

هر که نقص خویش را دید و شناخت

اندر استکمال خود، دو اسبه تاخت

-مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۳۲۱۱

پس کسی که در شناخت همانیدگی‌های خود و پذیرش آن از سر رضا و به‌جا آوردن شکرِ این آگاهی می‌کوشد، همان کسی است که بی‌وقفه راه به مقصود می‌برد و گوهر و گنج حضور را درمی‌یابد.

حدیث:« مَنْ عَرفَ نَفسه، فقد عَرَفَ ربّه»

«هر کس خود را شناخت(یعنی با پذیرش و فضاگشایی و حضور در این لحظه، از چراغ فضاگشایی، همانیدگی‌ها را شناسایی کرد،) پروردگار خود را شناخت.»

و علت تأخیر در عدم شناسایی همانیدگی ها، همان علت می‌دانم و بی‌نیازی کاذب ذهن.

پس علت اینکه شمع حضور روشن نمی‌شود، همین احساس دانایی و می‌دانم است، هرچند ممکن است در کلام و به صورت ذهنی، اقرار به نمی‌دانم کنیم، اما با هربار به ذهن افتادن، درگیر افکار شدن، عدم مراقبت بر تعهد اَلَست، قضاوت و مقاومت داشتن، از اتفاقات زندگی خواستن، به ملامت خود و دیگران و شرایط پرداختن و این لحظه را با انواع هیجانات ذهن پوشاندن، همان کبر و ناز و غرور و دانایی ذهن است که خود را بی‌نیاز از خرد الهی می‌دانیم و با عقل ناقص و محدود خویش در کنترل اوضاع، شرایط و انسان‌ها.

زآن نمی‌پرد به سوی ذوالجلال

کو گمانی می‌برد خود را کمال

علتی بَتّر ز پندار کمال

نیست اَندر جان تو ای ذودلال

-مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۳۲۱۳ و ۳۲۱۴

اما تمام این پندارها، تا زمانی است که قضا و کن‌فکان، قصد نشانه گرفتن همانیدگی‌ها را نکرده و هنوز مهلتی برای بیداری باشد؛ اما آنگاه که ریب‌المنون برای بیداری انسان با قضا و کن‌فکان الهی اجرا می‌شود، با کوچکترین اتفاقی، نظم پارکی برهم خورده و آب‌های متعفن درد و رنج بالا می‌آید و شرم و حیای مصنوعی ذهن به باد می‌رود.

چون بشوراند تو را در امتحان

آب، سرگین رنگ گردد در زمان

در تگ جو هست سرگین ای فَتی

گرچه جو صافی نماید مر تو را

-مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۳۲۱۸ و ۳۲۱۹

پس ای جوان‌مرد، اگر نیک در هستی خویش نظر اندازی، در ته جویبارت، سرگین است؛ هرچند خود را از آن پاک‌ و‌ مبری بدانی و به ظاهر خود را انسانی تسلیم و معنوی نشان دهی، اما از این مرض، هیچ نفسی مستثنی نیست که شیطان در روز ازل، برای گمراهی‌ات قسم یاد کرد که:

قرآن کریم، سوره‌ی ص ، آیه‌ی ۸۲ و ۸۳

«قَالَ فَبِعِزَّتِكَ لَأُغْوِيَنَّهُمْ أَجْمَعِينَ»

«الّا عِبَادَكَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصِينَ.»

«به عزتت سوگند، همه‌ی آنان را گمراه خواهم ساخت.»

«مگر بندگان خالص شده‌ات. یعنی آنان که بدون قضاوت و مقاومت هر لحظه تسلیم هستند و متعهد و وفادار به پیمان الست.»

و حال اگر چاره‌ی حالِ مرکز همانیده و احساس «می‌دانم» و دانایی ذهن نشود:

از دل و از دید‌ه‌ات بس خون رود

تا ز تو این مُعجبی بیرون شود

-مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۳۲۱۵

و آنگاه که مُعجبی و خودبینی ذهن خویش را دیدی و بر آن آگاه شدی و دشمنی‌اش را بارها تجربه کردی، آنگاه با ذهن، قصد خارج شدن از ذهن را نکن، یعنی صفات مذموم و نکوهیده‌ی ذهن را رنگ و بوی معنوی نده و هربار با شناسایی تک تک آن‌ها اجازه‌ی عمل به آن‌ها را از راه دیگر نده و با اخلاص خود، راه را بر همه به یکباره ببند و بدان که چاقو هیچگاه دسته‌ی خود را نمی‌برد و هیچگاه نمی‌توان با تلاش و کوشش ذهنی، از ذهن خارج شد.

کی تراشد ریش، دسته‌ی خویش را

رو به جراحی سپار این ریش را

-مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۳۲۲۲

باید تسلیم شوی و از پرتو و نور فضای گشوده در سایه‌ی هدایت پیر و استاد راه‌دان و کامل، برآیی که تو را از خطرات و افتان و خیزان‌های راه آگاه سازد.

هست پیر راه‌دان پر فِطَن

جوی‌های نفس و تن را جوی‌کَن

جوی، خود را کی تواند پاک کرد؟

نافع از علم خدا شد علم مرد

-مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۳۲۲۰ و ۳۲۲۱

اما از دیگر خطرات راه پس از بیداری و قصد قربت و بازگشت به سوی اصل خویش، که راهزن سالک می‌شود، در دام این باطل افتادن است که، اگر قدری از پرتو فضای گشوده و عنایت خداوند بر تو تابید، تا ذوق امر، ادامه‌ی راه را بر تو ممکن سازد، به اشتباه آن را به خود نسبت ندهی و آن را به محاسبات ذهن نکشی که هر کاری در این راه باید، اول از چشم ذهن خودت دور باشد تا مبادا احساس «می‌دانم» این‌بار به گونه‌ای دیگر قدعلم کند و مانند کاتب وحی شوی که مسئول نگارش وحی بود و نور این وحی را به اشتباه به دل خود نسبت داد و در گمراهی و در نهایت جزو خسر الدنیا و الآخرة شد؛ کسانی که هم دین و هم دنیای خود را باختند.

-قرآن کریم، سوره‌ی حج ( ۲۲)، آیه‌ی ۱۱

«وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَعْبُدُ اللَّهَ عَلَى حَرْفٍ فَإِنْ أَصَابَهُ خَيْرٌ اطْمَأَنَّ بِهِ وَإِنْ أَصَابَتْهُ فِتْنَةٌ انْقَلَبَ عَلَى وَجْهِهِ خَسِرَ الدُّنْيَا وَالْآخِرَةَ ذَلِكَ هُوَ الْخُسْرَانُ الْمُبِينُ.»

«و از مردم کس هست که خدا را به زبان و به ظاهر می‌پرستد (نه از باطن و حقیقت) از این رو هرگاه خیر و نعمتی به او رسد اطمینان خاطر پیدا کند و اگر آزمونی (از شر و فقر و آفتی) به او رسد (از دین خدا) رو بگرداند. چنین کس در دنیا و آخرت زیانکار است و این (نفاق و دورویی) زیانی است که بر همه کس آشکار است.»

پرتو اندیشه‌اش زد بر رسول

قهر حق آورد بر جانش نزول

هم ز نساخی برآمد، هم ز دین

شد عدو مصطفی و دین به کین

-مولوی، مثنوی، دفتر اول بیت ۳۲۲۸ و ۳۲۲۹

و اما کاتب پس از آنکه توسط حضرت رسول متنبه شد و به عیب خویش پی برد، همچنان بر عناد و سرکشی خود ادامه داد و اگرچه در درون حقیقت بر او آشکار، اما همان دشمن قسم خورده، یعنی من‌ذهنی، در لجاج و عناد و مقاومت در عدم بازگشت و عذرخواهی و توبه.

آه می‌کرد و نبودش آه، سود

چون درآمد تیغ و سر را درربود

-مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۳۲۳۹

کبر و کفر آنسان ببست آن راه را

که نیآرد کرد ظاهر، آه را

-مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیا ۳۲۴۱

 و ترس از ریختن آبروی مصنوع ذهن، مانع از شکسته و تبدیل شدن. و اینگونه است که راه انسان برای رسیدن به حقیقتِ وجودی خویش بسته می‌شود؛ چراکه تنها با اعتراف و اقرار بر نادانی ذهن و عجز و ناتوانی‌اش در درگاه خداوند، طبیب زندگی جان خسته و مجروح را دوا می‌کند و شفا می‌دهد.

اما این بند ظریفی است که فقط با تسلیم و فضاگشایی و با اعتماد بر استاد راه رفته و آشنا به مکر و افسون ذهن، می‌توان از آن رها شد و در این راه باید بسیار مواظب و مراقب بود تا مبادا نوری که در اثر قرین شدن با بزرگان در درون می‌تابد را به خود نسبت داد و همچنان بر بندگی و ناتوانی و عجز خود، به‌عنوان شخصی که با بودن در ذهن، بسیار بر خود و دیگران آسیب زده، اقرار کرد و دست از کار کردن نکشید و همواره با فرصت و امکانی که زندگی با گستردن خوان پرنعمت گنج حضور، در جهان فراهم آورده، با شکر نعمت و رعایت قانون جبران در تمام جنبه‌ها، قدردان باشیم و‌ زحمات قافله‌سالار عاشقان جهان آقای شهبازی عزیز را ارج نمود و شکر نعمت به‌جا آورد.

ای برادر، بر تو حکمت‌، جاریه‌ست

آن ز ابدال است و بر تو عاریه‌ست

گرچه در خود خانه نوری یافته‌ست

آن ز همسایه‌ی منور تافته‌ست

-مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۳۲۵۵ و ۳۲۵۶

 و در آخر هر کس سر از قوانین الهی تافت، با بزرگان و با قدرت بی‌نهایت فضای گشوده، از سر جنگ درآمد و با خرد کافر کیش خود، به محاسبات ذهنی درآمد، نه بر بزرگی این فضا و انسان‌ها خللی وارد ساخت که با دست خویش، خود را به هلاکت انداخت.

بس تجربه کردیم در این دیر مکافات

با دردکشان هر که درافتاد برافتاد

گر جان بدهد سنگ سیه لعل نگردد

با طینت اصلی چه کند بدگهر افتاد

-حافظ، دیوان غزلیات، غزل شماره‌ی ۱۱۰

والسلام

با احترام، سرور از شیراز 

با درود و سپاس بر تمامی کائنات عالم هستی و آقای شهبازی نازنین .

 برنامه ۹۰۲  غزل ۱۷۴۶

موضوع : آموزه هایی از برنامه ۹۰۲

به نام خداوند عشق

بر آن شده ست دلم کآتشی بگیرانم

که هر که او نَمُرد پیش تو، بمیرانم

آموختم که :

 برای روشن شدن شمع حضور درونم متعهدانه با مرکز عدم قدم بردارم و هم خودم در این راه کوشش و تلاش کنم و هم از زندگی کمک و یاری به طلبم .

آموختم که :

 من ذهنی همیشه همراه من است و باید فضا را باز کنم و بدانم که من ذهنی چراغ ناقصی است که می‌توانم به وسیله آن شمع حضورم را که به صورت خورشید از مرکز عدم بالا می آید را روشن سازم .

چرا که اندازه آن بی نهایت است  و می تواند مرا بی نهایت فضا گشا نماید .

آموختم که :

اگر فضاگشاییم راستین باشد و تسلیم واقعی شوم و فضای درونم گشوده گردد به جای فضای گشوده شده چیزهای فانی را نگذارم .

بلکه عوض این لحظه چیزی از جنس حضور را قرار دهم که مرا به زندگی و خداوند نزدیکتر می کند .

 و سجده حقیقی او را که همان یکی شدن با خداوند است را به جا آورم .

 آموختم که :

 با فضاگشایی اصیل و راستین کمان عشق و زنده شدن به زندگی را می‌توانم آن چنان بکشم که عقل من ذهنی را عقیم و ساکت گردانم که من ذهنی متوجه شود که عقلش به درد نمی‌خورد .

آموختم که :

 در من ذهنیِ نا اصل کار ، فراموشکار می شوم و سطح هوشیاری حضورم به شدت پایین می‌آید .

 و این خود مرا ناسپاس و قدر نشناس می‌کند که از شادی بی سبب و چیزهایی که زندگی در این لحظه ارائه می‌دهد که می‌توانم با مرکز عدم و فضاگشایی به عسل تبدیل کنم نتوانم استفاده نمایم .

و به جای آنها خوشی های کاذب همانیدگی ها را جایگزین می سازم .

 آموختم که :

 به خاطر ناسپاسی هایم روزن و نور الهی را به سویم می بندم که نمیتوانم شمع حضورم را روشن سازم و مرا نسبت به خداوند و زندگی ناسپاس می‌گرداند .

سوره عادیات ، آیه ۶ 

همانا آدمی نسبت به پروردگارش بسیار ناسپاس است .

آموختم که :

 این بی شکری و ناسپاسی مال من ذهنیست که بسیار شوم است و مرا دچار اتفاقات بد یُمنی می کند .

 چرا که بی شکری تا اعماق دردهایم فرو می‌رود و از ابزاری که زندگی در اختیارمان قرار داده است مانند فضا گشایی و دستیابی به مرکز عدم و استفاده از خرد زندگی دورم می سازد .

آموختم که :

 اگر توکل کنم ذهنی نباشد و فعالانه فضا را باز و روی خود کار کنم و از آن فضا فکر و عمل و تکیه بر جبار زندگی و خداوند .

 که می‌خواهد مرا از محدودیت ذهنی نجات دهد و به بی‌نهایت خود زنده گرداند .

آموختم که :

  بی حرکتی و بی پویایی مرا بی شکر و بی صبر می کند و پای جبر تنبلان را به زندگی ام وارد می‌سازد  .

و مرا مریض که جرأت و شهامت هر گونه تحرک و پویایی را از من می گیرد .

و دچار خرافاتی از این قبیل که من نمی توانم تغییر کنم .

چرا که ژن خانوادگی ام یا پدر و مادرم مرا اینگونه تربیت و بزرگ کرده‌اند در حالی که چالش برای هر شخصی وجود دارد و هر کسی دارای چالش خاص خود می باشد .

 آموختم که :

 درست در مرحله ناامیدیست که متوجه می شوم خدایی وجود دارد و در بی مرادی آدم ناامید می‌شود .

و این‌ها همه راهنمای های بهشت الهی است که به من یادآوری می کند که به اندازه کافی سعی نکرده ام و عملکردم ضعیف بوده است .

و فضای گشوده شده مستلزم تامل و فضاگشایی و درد کشیدن و پرهیزهای هوشیارانه زیادی است .

 و این حدیث پیامبر را همواره بیاد داشته باشم که :

بهشت در سختی ها و ناملایمات پیچیده شده است و دوزخ در شهوات .

آموختم که :

 هر آسانی با سختی به دست می آید پس ناامید نشوم و هوشیارانه مواظب پرهیز و کارکردن هایم باشم .

 چرا که من ذهنی از هرگونه فرصتی برای ناامید شدن و از دست کشیدنم استفاده می‌کند .

آموختم که :

 اگر آسایش و شادی بی سبب  زندگی را می خواهم باید من ذهنی را بشکافم و نسبت به آن بمیرم .

 تا از خلوص فضای باز شده به صورت خالص خداوند و خورشید درونم تابان شود .

 نه از روی آلودگی‌های من ذهنی .

 آموختم که :

ذکر خداوند کار هر اوباش نیست .

 و بازگشت به سوی خداوند و توبه به درگاه او هم کار هر قلاش نیست .

 ذکر خداوند این است که لحظه به لحظه مرکزم را عدم و فضا گشا سازم و از جنس زندگی و خداوند .

تا هوشیاری بر روی هوشیاری اولیه خود منطبق گردد و صداقت و تعهد را در من به وجود آورد .

 نه اینکه مرتب زبانی خدا خدا بگویم و تبدیلی در من صورت نگیرد .

آموختم که :

 اگر هوشیاری جسمی را که بر حسب همانیدگی ها چیزها را می نگرم را رها کنم .

 هوشیاری نظر و دید خداوند و زندگی را پیدا خواهم کرد .

 آموختم که :

به پادشاهی و سلطنت من ذهنی از جمله ناز کردن به مقام علمی و موقعیت اجتماعی و خانوادگی و یا ثروتهای مادی فخر نفروشم .

بلکه با مرکز عدم فقیر فقیر باشم.

و وقتی که به درونم نگاه می کنم چیزی از همانیدگی ها در من وجود نداشته باشد .

 آموختم که :

همه انسان ها فقط یک اسم دارند و آن هم نمی‌دانم است .

 و این من ذهنیست که مرا دچار می‌دانم های توهمی خودش می سازد .

آموختم که :

 مانند فرشتگان بگویم که مرا هیچ علم و دانشی نیست جز آموزش‌هایی که زندگی در هر لحظه با چالش‌ها و رویدادهایش در وجودم جاری می سازد .

و مرا به فضا گشایی و تسلیم واقعی و کار کردن های فعالانه وا می دارد که در لحظه جاری شوم .

آموختم که :

 در حالت مراقبه و تمرکز روی خود با فضاگشایی همراه با زاری و لطافت از خداوند کمک و یاری بطلبم .

و به او بگویم که من هیچ چیزی یاد ندارم و نمی‌دانم و تو بگو :

که من چه کاری می‌توانم انجام دهم .

آموختم که :

به آفتاب نگاه کنم که پادشاهی اش موقت است و یک روزه غروب می‌کند .

 و به ماه نگاه کنم که می گدازد و کوچک و کوچک‌تر می‌شود که تا از آن طرف خورشید طلوع نماید .

 و سه روز هم به محاق می‌رود و ناپدید .

من هم باید در من ذهنی ذوب شوم و مدتی روی خود کار کنم تا اعتبارات دروغینی را که در میان مردم به دست آورده‌ام را آهسته آهسته از بین ببرم تا ماه شب چهارده ام طلوع کند .

آموختم که :

 از همین لحظه شروع کردن بهتر است از ایده آل شروع کردن است که بعداً بخواهد صورت بگیرد .

بنابر این از همین حالا شروع می کنم .

چرا که از سن ۴۰ سالگی به بعد مرز پختگی روحی و روانی من است و پخته به عشق می شوم و عشق را در درونم پرورش می‌دهم .

آموختم که :

 خمیر و سرشت مرا خداوند درست کرده است و خودش هم با چالش های مختلفی که روزانه برایم به وجود می آورد آن را ورز می دهد تا مرا پخته جهان هستی گرداند .

 آموختم که :

 اگر خمیر مایه ام را تایید و تعریف و توجه و زیاده خواهی همانیدگی ها و گدایی محبت از دیگران و گرفتن فرم های ذهنی چیزها را قرار دهم .

 نان و شیرازه وجودم فطیر خواهد شد و خداوند نمی تواند در من ساکن شود و با برکات چهارگانه اش و شادی بی سبب و آرامش درون و شکر و صبر و پرهیز و فضاگشایی و تسلیم خمیر مرا ورز دهد .

 آموختم که :

 خداوند از من هیچ گونه هدیه ای نمی‌خواهد که برایش به ارمغان برم

فقط آینه و مرکز خالی و دل پر نور و بر مرا که به او زنده گردم را می خواهد .

 نه دل خمیده در همانیدگی ها و نه دل آلوده به عبادات پوچ و بیهوده من ذهنی را .

 که هیچگونه ثمره و نتیجه را برایم در بر نداشته است .

 و نه دل عاریتی و قرضی در هم هویت شدگی ها که فقط به فکر اندوختن و انباشته شدن چیزهای هرزه من ذهنی بوده ام و آنها را جزو سرمایه خود می دانستم .

آموختم که :

خداوند آینه کدر و تیره مرا هم قبول می‌کند مهم برای او شناسایی نقص‌ها و اقرار و اعتراف کردن به خطاها و اشتباهاتم است.

و این خود بهترین آینه است.

چرا که خود استاد زندگی و خداوند وقتی که فعالانه و متعهدانه در این کار و این راه باشم روی من کار خواهد کرد و مرا به سوی خود دعوت می نماید .

آموختم که :

 این عبادات که انجام می‌دهم نه خداوند به آنها محتاج و نیازمند است .

و نه می‌خواهد که با آن ها پاکیزه گردد .

 چرا که او از ابتدا منزه و پاکیزه است .

بلکه این عبادات و مراقبه و راندن هماهیدگی‌ها به حاشیه برای حضور دل می باشد و مرا پاک و مبرا می گرداند و ناظر بر ذهن می سازد .

آموختم که :

 نقص هایم محل کار قضا و قدر و کان و فکان الهی است .

 پس هر کسی نقص خودش را ببیند و بشناسد آینه خداوند می شود .

 چرا که فضا را باز می کند و تند تند سعی و تلاش برای عوض شدن و تبدیل گشتن می نماید .

آموختم که :

ناامیدی همیشه پیش خواهد آمد برای اینکه در مرکزم من ذهنی وجود دارد و درد .

 و وقتی نور مولانا به من می تابد مدت کوتاهی دردهایم تسکین پیدا می کند .

 چرا که همین یک ذره تسکین در من ذهنی این پیغام را القا می‌کند که تو به جایی رسیده ای .

و تصویر ذهنی کمال طلبی را به خودش می‌گیرد .

 و مرا بی نیاز از خداوند و زندگی می گرداند و ناز کردن با او را شروع می‌کنم .

که من محتاج به تو نیستم خودم کاملم و همه چیز را بلدم و می‌دانم .

در حالیکه مولانای عزیز می گوید که :

مواظب باش چرا که وسط راه ممکن است تو را از حرکت باز دارد .

آموختم که :

اگر فضای درونم را بی نهایت باز کنم و مرکزم را عدم سازم .

به من وحی می شود .

ولی اگر از ابزار من ذهنی استفاده نمایم ناسپاس میگردم و مرتد وحی درست مانند همان نساخ .

 و کبر و کفر آینه گی درونم را که وحی به آن باز تاب می شد را می‌گیرد .

آموختم که :

زندگی گاهی اوقات به ما فرصت های فردی و جمعی می‌دهد که شاکر باشیم و سپاسگزار .

 و قدر نعمتهایش را بدانیم و روی خودکار کنیم و غره و مغرور نشویم .

آموختم که :

 اگر تسلیم واقعی امر زندگی بشوم و فضاگشایی کنم در همین لحظه همانیدگی ها با من حرف می زنند .

و اسرارشان را بر من نمایان می‌سازند .

 پس من ذهنی می تواند ابزار خوبی باشد اگر من از آن درست استفاده نمایم .

آموختم که :

بر خود اسم استاد و پیر و راهنما را که مردم را به دنبال خود می کشد را نگذارم و خاموش باشم .

و در مجالس ادعا نکنم که این و یا آن کار را انجام داده ام .

و آیا مردم را به فضاگشایی دعوت می کنم؟

یا به فضابندی؟

 آموختم که :

نی مشو ناامید خود را شاد کن

پیش آن فریاد رس فریاد کن

کای محب عفو از ما عفو کن

ای طبیب رنج ناسور کهن

مولوی، مثنوی، دفتر اول، ابیات ۳۲۵۲ و ۳۲۵۳

 پس در نتیجه :

ناامید نمی شوم و خودم را شاد می سازم چرا که می‌دانم زندگی بی نهایت سعی و کوشش خود را برای زنده شدنم انجام می‌دهد .

به شرط اینکه من با من ذهنی ام نکوشم .

 چرا که دوست دارنده عفو مرا دوست دارد و مرا می بخشد .

 و من اقرار به اشتباهاتم می‌کنم .

 و درونم آینه گون شده است .

و ای کسی که :

 طببب دردهای کهنه و چرکین من ذهنی ام هستی،

 من از درگاه ات ناامید بر نمی گردم .

 و در پایان: وقتی که خرد بی منتهای کائنات سرگرم کار است زندگی شخصی کوچک من زهرا را هم اداره می‌کند .

ای ز غم مُرده که دست از نان تهی است

چون غفور است و رحیم این ترس چیست؟

مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۳۰۸۷

پر انرژی و سالم بمانید .

 خیلی ممنون، خدانگهدار شما .

 زهرا سلامتی، از زاهدان .

وقتی آتش عشق بگیرد

با درود و تقدیم احترام و با سپاس فراوان از آقای شهبازی عزیز و رعایت کنندگان محترم قانون جبران.

لطف خدا شامل حال هر کسی بشود و با آموزه های بزرگانی چون مولانا آشنا شود و دل به راهنمائیهای آنان در مسیر تبدیل هشیاری بدهد جرقه هایی هرچند اندک در دل او شروع به زدن می کند که تلنگری است به هشیاریِ به خواب رفته در ذهن.

اگر قدر این بیداریِ هر چند اندک را بدانیم و به آن بها بدهیم، متقابلاً آن هشیاریِ بیدار شده نیز که ذاتاً میل به سوی اصل خود دارد در مسیر بازگشت به مبدأ خودش یعنی فضای یکتایی قرار می گیرد.

به احتمال زیاد، این حالت برای همه کسانی که در مسیر این آموزش معنوی قرار گرفته اند ملموس و آشناست.

یک انقلابِ درونی، یک غریبه‌ی آشنا که انگار خیلی وقت است که منتظر آمدن او بوده ایم؛ مهمانی که برای ذهن بیگانه و مزاحم است و از آمدنش اصلاً خوشحال نیست، ولی ما به عنوان امتداد خدا در اعماق وجودمان آشناییِ دیرینه ای با او داریم. در واقع، این گنج در درون ما پنهان است و وقتی این بیداری در ما رخ می دهد ما از وجودش آگاه می شویم.

سعدی، دیوان اشعار، غزل شماره ۵۲۳

همه عمر بر ندارم سر از این خمار مستی

که هنوز من نبودم، که تو در دلم نشستی

به تدریج که ما تمرکز را روی خودمان می گذاریم و همانیدگیهایمان را شناسایی می کنیم و می اندازیم، این کار برایمان لذت بخش می شود و در صدد آن بر می آییم که آتشی در دل بگیرانیم که تمام همانیدگیهایی که در مقابل مردن مقاومت میکنند را بسوزانیم.

مولوی، دیوان شمس، غزل شماره‌ی ۱۷۴۶

بر آن شده ست دلم کاتشی بگیرانم

که هرکه او نَمُرَد پیش تو بمیرانم

از آموزه های مولانا و گنج حضور فهمیدیم که من ذهنی پس از مدتی باید مانند یک کبریت عمل کند؛ یعنی شمع عشق را در ما روشن کند و خودش بسوزد و تبدیل شود.

این کار، با فضاگشایی های مکرر صورت می گیرد.

وقتی آتش عشق بگیرد و فضای درون تا حد زیادی باز شود ما دیگر از مقایسه‌ی خودمان با دیگران حس خواری یا برتری نمی کنیم چون چیزها دیگر در مرکزمان نیستند که بر اساس آنها به مقایسه بپردازیم.

کمان عشق بِدرَّم که تا بداند عقل

که بی نظیرم و سلطانِ بی نظیرانم

وقتی آتش عشق بگیرد دیگر ما علاقه ای به گذاشتن چیزی در مرکزمان نداریم و به اصطلاح، پرهیز می کنیم از اینکه مرکزمان را با چیزهای آفل اشغال کنیم، زیرا به این درجه از بیداری رسیده ایم که دلمان جایگاه حضور خداست و تنها «نه چیزی» که شایسته‌ی استقرار در این دل ویرانه‌ی ماست عدم یا زندگی است.

قرآن کریم، سوره‌ی الرحمن(۵۵)، آیه ۲۷

«کُلُّ مَنْ عَلَیْها فانْ و یَبْقی وَجْهُ رَبُّکَ ذُوالْجَلالِ وَالْاِکْرام»

«همه چیز دستخوش مرگ و فناست و زنده‌ی ابدی، ذاتِ پروردگار با جلال و عظمت توست.»

وقتی آتش عشق بگیرد، عطشِ ما برای زیاد کردن چیزها کم می شود و دیگر مثل گذشته  فکر و ذکرمان انباشتن و  زندگی خواستن از آنها نیست، بلکه برعکس، به دنبال این هستیم که از زیر سلطه‌ی نقطه چین های مرکزمان رها شویم.

من از کجا و مباهات سلطنت ز کجا

فقیر فقرم و افتاده‌ی فقیرانم

تمام درد و رنج هایی که ما می کشیم بخاطر ادعای «دانایی» من ذهنی است.

وقتی آتش عشق بگیرد، من ذهنی ما در فضای گشوده شده محو می شود و «توکل و تسلیم» جایگزین‌ِ «می‌دانم» می شود.

من آن کسم که تو نامم نهی، «نمی‌ دانم»

چو من اسیر تواَم، پس امیرِ میرانم

جز از اسیری و میری مقام دیگر هست

چو من از این دو گذر کردم از مُجیرانم

به خوابِ شب گرو آمد امیری میران

چو عشق هیچ نخسبد، ز عشق گیرانم

ما در من ذهنی، معمولاً خود را با معیارهای تعیین شده می سنجیم. اگر در این سنجش، اتفاقات در جهت افزایش همانیدگیها باشد ما احساس قدرت میکنیم و برعکس، اگر در جهت کاهش آنها باشد احساس ضعف و ناتوانی به ما دست می دهد. ولی در هر دوی این حالتها، در واقع ما اسیر و برده‌ی همانیدگیهای مرکزمان هستیم.

وقتی آتش عشق بگیرد، ما از سلطه‌ی نقطه چین های مرکزمان در می آییم مانند خواب شب هیچ فکری ما را آزار نمیدهد و حقیقتاً امیرِ خودمان می شویم.

به آفتاب نگر، پادشاهِ یک روزه ست

همی گدازد مَه نیز کز وزیرانم

در تبیین بیت فوق، بیت زیر می تواند مکمل خوبی باشد:

سعدی، دیوان اشعار، غزل شماره‌ی ۵۲۳

تو نه مثل آفتابی که حضور و غیبت افتد

دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی

ما تا بحال تجربه کرده ایم که هر آنچه که می توان با ذهن تصور کرد تغییرپذیر و فانی است. دل بستن به اینها ما را دائماً نگران و مضطرب می کند.

وقتی آتش عشق در ما بگیرد، آن ثبات و سکون در ما برقرار می شود و ما ساکنِ روان می شویم؛ بطوریکه اتفاقات می افتند و ما تنها نظاره گر آنها هستیم.

منم که پخته‌ی عشقم، نه خام و خام طمع

خدای کرد خمیری، از آن خمیرانم

خمیر کرده‌ی یزدان کجا بمانَد خام

خمیر مایه پذیرم، نه از فطیرانم

فطیر چون کند او؟ فاطِرُ السَّمَوات است

چو اختران سماوات از منیرانم

ما با من ذهنی تا بحال هر کاری کرده ایم حاصلش جز درد و مسئله سازی چیز دیگری نبوده است.

وقتی آتش عشق در ما بگیرد مثل خمیر مایه ایست که به خمیرِ ورنیامده ای که من ذهنی برایمان درست کرده است می زنیم. یعنی اجازه می دهیم خدا در فضای گشوده شده نان ما را بپزد. واضح است که وقتی او از طریق ما فکر و عمل کند حاصلش جز نیکی و فرّ ایزدی نخواهد بود.

تو چند نام نهی خویش را؟ خمش می باش

که کودکی است که گویی که من ز پیرانم

ما در کار کردن روی خودمان حتماً این تجربه را داشته ایم که در اثر قرین شدن با این آموزه ها و گشوده شدن فضای درونمان، گهگاهی احساس یکی بودن با زندگی کرده ایم و من ذهنی هم از این فرصت می خواسته سوء استفاده کند و ادعای پیر و مراد بودن کند.

اما وقتی آتش عشق بگیرد دیگر من ذهنی وجود ندارد که بخواهد چنین ادعایی بکند. در فضای عشق، مراد و مرید یکی است و هشیاری از خودش آگاه می شود.

با تشکر

علی از دانمارک

با سلام 

«إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا* تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلَائِكَةُ أَلَّا تَخَافُوا وَلَا تَحْزَنُوا وَأَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتِي كُنْتُمْ تُوعَدُونَ.»(۳۰)

«نَحْنُ أَوْلِيَاؤُكُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَفِي الْآخِرَةِ وَلَكُمْ فِيهَا مَا تَشْتَهِي أَنْفُسُكُمْ وَلَكُمْ فِيهَا مَا تَدَّعُونَ.»(٣١)

«نُزُلًا** مِنْ غَفُورٍ رَحِيمٍ.»(٣٢)

* اِستَقَامُوا: پایداری کردند، استقامت نمودند.

** نُزل: آنچه برای پذیرایی از مهمان حاضر می کنند.

«به راستی کسانی که گویند: پروردگار ما خداوند یگانه است، سپس [در راه ایمان به توحید] استقامت ورزند، فرشتگان بر آنان نازل شوند [ و گویند]

[از ناگواری‌هایی که در پیش رو دارید] مترسید و اندوهگین مباشید و شما را مژده باد به بهشتی که بدان وعده داده می‌شدید. ما [فرشتگان] در زندگی این جهان و در آخرت، دوستان شما هستیم. و در آنجا برای شما هر چه بخواهید و آنچه طلب کنید وجود دارد، که پیشکشی از نزد [پروردگارِ] آمرزگار مهربان است.»

سوره فُصِّلَت(حم، سجده)(۴۱)، آیه‌ی ۳۲-۳۰

همینطور در سوره احقاف(۴۶)، آیه‌ی ۱۳ آورده شده:

«إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا فَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ.»(١٣)

«بی گَمان کسانی كه گفتند: پروردگار ما خداوند است، آن‌گاه [ بر آن] ایستادگی کردند، نه بيمى بر آنها است و نه اندوهگين ‌شوند.»

(ترجمه روشنگر قرآن کریم، آقای کریم زمانی)

در این دو سوره به واژه‌های استقامت ورزیدن و ایستادگی کردن اشاره شده است. این دو واژه به چه معناست؟

- استقامت یعنی از سختی های راه و باختنِ همانیدگی‌ها نترسیدن و اندوهگین نشدن. مقامِ استقامت، مقامِ صدّیقّین است یعنی کسانیکه با صدق و راستی می خواهند از وجودِ توهمیِ منِ ذهنی رها شوند و عملِ تسلیم و فضاگشایی را آنقدر ادامه می دهند تا گوهر حضورشان به دریایِ یکتایی متصل شود.

همانند آن مرد و زن عرب که می خواستند، کوزه ای از آبِ باران را به عنوانِ هدیه، نزدِ خلیفه ببرند و از آن خیلی مراقبت کردند تا به زمین نیفتد و نشکند، در نهایت آن را سالم به خلیفه رساندند. منظور از آبِ باران، آبِ هوشیاری است که درونِ هر انسانی می باشد ولی در ابتدا قدرتِ فضاگشایی‌اش اندک است به همین جهت به کوزه تشبیه شده.

پس سبو برداشت آن مردِ عرب

در سفر شد، می‌کشید این روز و شب

بر سبو لرزان بُد از آفاتِ دهر

هم کشیدش از بیابان تا به شهر

زن مُصَلّا* باز کرده از نیاز

ربِّ سلّمْ وِرْد کرده در نماز

که نگه دار آبِ ما را از خَسان**

یا رب آن گوهر بدان دریا رسان

مولوی، مثنوی، دفتر اول، ابیات ۲۷۲۹ تا ۲۷۳۲

*مُصَلّا: به معنای جا‌نماز است.

**خَسان: فرومایگان، زبونان.

- استقامت یعنی برای کسبِ دانشِ معنوی متعهدانه تلاش کنی و زحمت بکشی تا بتوانی بر مرکوبِ علمِ تحقیقی سوار شوی، چون منِ ذهنی به دنبالِ علومِ تقلیدیست و می خواهد از دیگران تقلید کند. همینکه بر اسبِ علم سوار شوی، بعد از آن علم تو را می برد و از فوایدش بهره مند می‌کند.

هین مَکَش بهرِ هوا آن بارِ علم

تا شوی راکب تو بر رهوارِ علم

تا که بر رهوارِ علم آیی سوار

بعد از آن افتد تو را از دوش، بار

مولوی، مثنوی، دفتر اول، ابیات ۳۴۵۱ و ۳۴۵۲ - برنامه ۳۷۱ گنج حضور

- استقامت یعنی با یکی دو بار فضاگشایی نگویی من به بی نهایت خدا زنده شدم و کار را رها کنی و خودت را بی نیاز از زندگی بدانی، بلکه باز هم ادامه دهی تا حالِ خوبت که شبیه به برق است و سریع رد میشود در تو مستقر شده و به مقام تبدیل گردد، پس از آن نیز در هیچ مقامی توقف نکنی و بالاتر روی.

هست بسیار اهلِ حال از صوفیان

نادِر است اهلِ مقام اندر میان

مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۱۴۳۸

- استقامت یعنی روز به روز طلب زنده شدن به زندگی در تو بیشتر شود و مشتاق باشی تا از خویِ بدِ منِ ذهنی رها شوی و به فضایِ گشوده‌شده‌ی این لحظه بیایی که صراطِ مستقیم همین است.

اُدخُلی تو فی عِبادی یافتی

اُدخُلی فی جَنَّتی در‌یافتی

اِهدِنا گفتی صِراطَ الْمُسْتَقیم

دستِ تو بِگْرفت و بُردت تا نَعیم

مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، ابیات ۳۴۱۸ و ۳۴۲۰

- استقامت یعنی با تمامِ وجود از امکاناتی که زندگی در اختیارت گذاشته استفاده کنی و آنها را در جهتِ درست و سازنده بکار بگیری چراکه تمامِ آنها برای غرض و منظوری آفریده شده، گویی زندگی به انسان می‌گوید: با عقلی که به شما بخشیدم، پایانِ کارتان را ببینید و وقت را تلف نکنید.

خواجه چون بیلی به دستِ بنده داد

بی زبان معلوم شد او را مراد

دست، همچون بیل اشارت‌هایِ اوست

آخِر‌اندیشی، عبارت‌هایِ اوست

مولوی، مثنوی، دفتر اول، ابیات ۹۳۲ و ۹۳۳

وقتی اشارت ها و ارتعاشاتِ زندگی را از جان و دل می‌پذیری و آنها را بکار می‌بندی، خداوند نیز به پاداشِ این سعی و تلاش، بارِ زحمت را از دوشت برمیدارد و چشمِ عدم‌بین و گوشِ سکوت‌شنو به تو می‌بخشد.

چون اشارت‌هاش را بر جان نهی

در وفایِ آن اشارت، جان دهی

بس اشارت‌هایِ اسرارت دهد

بار بَر‌دارد، ز تو کارَت دهد

مولوی، مثنوی، دفتر اول، ابیات ۹۳۴ و ۹۳۵

- استقامت یعنی دائماً ناظرِ ذهنت باشی تا مرکزت از غیرِ خدا خالی باشد و از خدا غیرِ خودش را طلب نکنی، چه خواستن های دنیایی و چه خواستن های معنوی.

ز هر دو عالم پهلویِ خود تهی کردم

چو هی نشسته به پهلوی لامِ الّلهم

مولوی، دیوان شمس، غزل ۱۷۲۸ - برنامه ۴۶۹ گنج حضور

پس، از مولانا یاد می‌گیریم که وسطِ راه جایِ توقف نیست،‌ و می بایست اندک فضای باز شده‌ی درون را به بینهایت زندگی متصل کرد، آن موقع هست که می‌توان زیرِ سایه‌ی درختِ زندگی راحت و آسوده بود.

زیرِ سایه‌‌ی این درختم، مستِ ناز

هین بیندازید پاها را دراز

پای‌هایِ پُر عَنا از راهِ دین

بر کنار و دستِ حُوران خالدین

مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، ابیات ۴۱۸۴ و ۴۱۸۵

اما آنچه انسان را در راهِ بازگشت به فضایِ یکتایی حمایت می‌کند تا گامهایش نلغزد و به دامِ منِ ذهنی نیوفتد، جذبه و عنایتِ خودِ زندگی و نَفَس‌های سَحَرخیزان است. همینطور باشندگانی که هر لحظه از سویِ زندگی با الهام و دعایِ خیرشان به سمتِ انسان می‌آیند تا او را در این راه یاری دهند.

وقتِ تحلیلِ نماز* ای بانمک

زآن سلام آورد باید بر مَلَک

که ز الهام و دعای خوبتان

اختیارِ این نمازم شد روان

مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، ابیات ۲۹۸۶ و ۲۹۸۷

* تحلیلِ نماز به معنای سلامِ نماز است.

با سپاس فراوان

سمانه-تهران

دسته کلید مولانا:

مولانای جان و پیر خرد که افتخار ایرانیان است، مثل پدری برای فرزندانش از خزانۀ گنج دسته کلیدی به امانت گذاشته است، باشد که ما فرزندان صالحی باشیم و از این کلیدها برای درهای بسته ای که هرگز تا کنون نگشوده ایم با لیاقت تمام استفاده کنیم.

بی کلید این در گشادن راه نیست

بی طلب، نان سنّت اللّه نیست

دفتر پنجم، مثنوی، بیت ۲۳۸۷

از هزاران کلید خزانۀ گنج حضور «۲۵» کلید را نام می برم.

۱_ کلید الست: وقتی ما به عنوان هوشیاری به این جهان آمدیم و به زندگی بلی گفتیم، یعنی از جنس زندگی شدیم و همیشه باید به عهد الست وفا کنیم ولی ما وفا نکردیم و با من ذهنی به خود جفا کردیم و با چیزهای دنیا همانیده شدیم.

الست گفتیم از غیب و تو بلی گفتی

چه شد بلی تو، چون غیب را عیان کردیم

۲_ کلید قضا و کن فکان:

اگر قضا و کن فکان اتفاقاتی را برای ما پیش می آورد، همان اتفاقات است که با نظم و طرح الهی می خواهد ما را به جان زندۀ زندگی بیدار کند.

گر قضا صد بار قصد جان کند

هم قضا جانت دهد، درمان کند

دفتر اول، مثنوی، بیت۱۲۵۹

۳_ کلید جفّ الْقَلم و رَیبُ الْمَنون :

معنی جف القلم این است که قلم خدا به اندازۀ فعل ما می نویسد، وقتی فضا باز می کنیم قلم خدا خوش می نویسد وقتی فضا را می بندیم و منقبض می شویم قلم زندگی خشک می شود.

فعل توست این غصه های دم به دم

این بوَد معنی قَد جَفّ الْقلم

دفتر پنجم، مثنوی، بیت ۳۱۸۲

۴_ کلید تسلیم و فضاگشایی:

موتور من ذهنی برای خواستن و کسب هر چه بیشتر کار می کند و در آخر سرخورده می شود و آنقدر درد می کشد تا بفهمد بهترین عمل و کسب، تسلیم و توکل به خداست.

نیست کسبی از توکل خوبتر

چیست از تسلیم خود محبوبتر؟

دفتر اول، مثنوی، بیت ۹۱۶

۵_ کلید انصتوا و خاموش باشید:

وقتی خاموش می شویم، فضای درون ما باز می شود و پاداش زندگی با چهار برکت امنیت، قدرت، خرد و هدایت به ما می رسد.

انصتوا بپذیر تا بر جان تو

آید از جانان، جزای انصتوا

دفتر سوم بیت ۲۷۲۶

۶_ کلید کرّمنا و فراوانی خدا:

ما گرامی داشت خدا هستیم و با فراوانی اندیشی از جنس زندگی می شویم.

هر چه خواهندت بده مندیش از آن

داد یزدان را تو بیش از بیش دان

دفتر پنجم، مثنوی، بیت ۲۷۹۰

۷_ کلید صبر و درد هوشیارانه:

ما درد می کشیم چون من ذهنی داریم، من ذهنی بزرگترین دشمن ماست، با صبر این درد را به درد هوشیارانه تبدیل کنیم تا پیغام و درس آن را بگیریم.

ای برادر صبر کن بر دردِ نیش

تا رَهی از نیش نفس گَبر خویش

دفتر دوم، مثنوی، بیت ۳۱۴۶

۸_ کلید شُکر:

اگر با مرکز عدم و بدون نیازهای روانشناختی شُکر کنیم، شیرینی و شکر زندگی در فضاگشایی هر لحظه به ما می رسد.

شیرین چو شِکر تو باش شاکر

شاکر هر دم شِکر ستاند

غزل ۷۱۲ ، دیوان شمس

۹_ کلید پرهیز:

مولانا اصلی ترین دارو را پرهیز از همانیدگی با چیزهای دنیا شناخته و فرموده است: پرهیز کن و قوّت جانت را ببین.

احتما اصل دوا آمد یقین

احتما کن قوّت جان را ببین

دفتر اول، مثنوی، بیت ۲۹۱۱

۱۰_ کلید طلب:

 طلب زنده شدن به خدا بزرگترین نعمتی ست که در جان خود داریم و باید آن را مثل گروگانی حفظ کنیم تا به معشوق و مطلوبمان برسیم.

این طلب در تو گروگان خداست

زان که هر طالب به مطلوبی سزاست

دفتر پنجم، مثنوی، بیت ۱۷۳۵

۱۱_ کلید قانون جبران:

در مجلس دنیا با گستاخی و زرنگی من ذهنی به فکر اینکه بیشتر جمع کنیم نباشیم، برای آنچه داریم شکرگزار باشیم و قانون جبران را رعایت کنیم وگرنه زندگی همۀ انها را با درد از ما پس می گیرد.

خیره میا خیره مرو جانب بازار جهان

زان که در این بیع و شَری این ندهی، آن نبری

غزل ۲۴۵۵ ، دیوان شمس

۱۲_ کلید کاشتن تخم صدق:

اگر در فکر و عمل ما صداقت نباشد از طرف خدا مورد فراموشی قرار می گیریم و هر کاری کنیم بادام پوک کاشتن است.

چون نبودش تخم صدقی کاشته

حق بَرو نِسیان آن بگماشته

دفتر ششم، مثنوی، بیت ۲۵۵

۱۳_کلید آشتی و رضایت:

هر لحظه اتفاقات را بپذیریم و شُکر کنیم تا مورد بخشش و عنایت خدا قرار بگیریم.

هزار ابر عنایت بر آسمان رضاست

اگر ببارم از آن ابر بر سرت بارم

غزل ۱۷۲۳ ، دیوان شمس

۱۴_ کلید خدمت در راه خدا:

ما شاگرد مولانا هستیم که کمر به خدمت دلها بست و با چراغ خردش به دلها نور بخشید، ما با کار روی خودمان و اینکه دیگران را به واکنش وادار نکنیم، بهترین خدمت را می کنیم.

کمر به خدمت دلها ببند چاکروار

که برگشاید در تو طریق اسراری

غزل ۳۱۰۴ ، دیوان شمس

۱۵_ کلید کشتن نفس:

نفسی که روحمان را اسیر کرده ست زودتر بکشیم تا جان ما به زندگی زنده شود.

گاو نفس خویش را زوتر بکش

تا شود روح خفی زنده و بهُش

دفتر دوم، مثنوی، بیت ۱۴۴۹

۱۶_ کلید توبۀ واقعی:

ما در توبه و بازگشت از همانیدگیها سست عمل می کنیم، خدا می گوید: ردُالعادو، کار توست، یعنی ما توبه می کنیم ولی دوباره به سوی دنیا و جذب همانیدگیها می شویم و توبه مان را می شکنیم.

گویدش: رُدُالعادو کار توست

ای تو اندر توبه و میثاق سست

دفتر سوم، مثنوی، بیت ۳۱۵۸

۱۷_ کلید یاد خدا:

هر جا هستید رو به سوی او کنید زیرا خدا ما را تنها از این کار نهی نکرده است.

حَیْثُ ما کُنتُم فَوّلوا وَجْهَکُم

نَحوَهُ هذَا الذی لَم یَنْهَکُم

دفتر دوم، مثنوی، بیت ۳۷۴۵

۱۸_ کلید یقین به آموزش مولانا:

به آسیاب مولانا اعتماد کنیم و به آسیاب دیگری نرویم زیرا این تنها آسیابی ست که همیشه پر از آب است و گندمهای همانیدگی ما را آرد می کند.

گرت نبوَد شبی نوبت، مَبَر گندم از این طاحون

که بسیار آسیا بینی، که نبوَد جوی او جاری

غزل ۲۵۰۲ ، دیوان شمس

۱۹_ کلید اتفاقات جدی نیستند بلکه فضایی که درونمان باز می کنیم و اتفاقات را مثل یک بازی می بینیم، جدی است:

یار در آخر زمان کرد طرب سازیی

باطن او جد جد، ظاهر او بازیی

غزل ۳۰۱۳ ، دیوان شمس

۲۰_ کلید ادب داشتن:

درسته که ما نازنین و اشرف مخلوقات هستیم، ولی اگر من ذهنی را ادامه دهیم بی ادبی کردیم، آنگاه زندگی ما را در تَکِ هفتم زمین، یعنی پست ترین جای دنیا قرار می دهد.

نازنینی تو ولی در حد خویش

الله الله پا مَنه از حد بیش

گر زَنی بر نازنین تر از خودت

در تَکِ هفتم زمین زیر آرَدَت

دفتر اول، مثنوی، بیت ۳۳۰۵

۲۱_ کلید نمی‌دانم:

مثل فرشته ها بگوییم: خدایا من هیچ نمی‌دانم و با من ذهنی حرف نزنیم تا خدای دانا دست شما را بگیرد.

چون ملائک‌ گوی: لا علمَ لَنا

تا بگیرد دست تو عَلَمْتَنا

دفتر سوم، مثنوی، بیت ۱۱۳۰

۲۲_ کلید اقرار به نقص ها و همانیدگیمان:

کافیست اقرار کنیم: خدایا کمکم کن، من، من ذهنی دارم و با ترس ها و دردهایم همانیده ام، آنگاه فضای درون باز می شود و باد بهاری با خرد زندگی به جان ما می وزد.

چیست این باد خزانی، آن دم انکار تو

چیست آن باد بهاری، آن دم اقرار من

غزل ۱۹۴۵ ، دیوان شمس

۲۳_ کلید شناسایی جبر من ذهنی:

اگر بدون صبر و شکر باشیم به جبر من ذهنی دچار می شویم و آنقدر می رنجیم و می رنجانیم که در آخر بمیریم.

هر که ماند از کاهلی بی شکر و صبر

او همین داند که گیرد پای جبر

هر که جبر آورد خود رنجور کرد

تا همان رنجوریش در گور کرد

دفتر اول، مثنوی، بیت ۱۰۶۸ و ۱۰۶۹

۲۴_ کلید انبساط:

هر چقدر انبساط داشته باشیم، فضا باز می شود و هر چقدر منقبض باشیم فضا بسته می شود و درهای بستۀ زندگی ما هرگز باز نمی شوند و همچنان درد می کشیم.

حکم حق گسترد بهر ما بساط

که بگویید: از طریق انبساط

دفتر اول، مثنوی، بیت ۲۶۸۳

۲۵_ کلید همنشینی با بزرگان:

ما از قرین خود تاثیر می گیریم، پس با بزرگان همنشینی کنیم.

از قرین بی قول و گفتگوی او

خو بدزدد دل نهان از خوی او

دفتر پنجم، مثنوی، بیت ۲۶۳۶

هر که خواهد همنشینی خدا

تا نشیند در حضور اولیا

هر که را دیو از کریمان وا بَرد

بی کَسَش یابد سرش را او خورَد

دفتر دوم، مثنوی، بیت ۲۱۶۳_۲۱۶۵

و در آخر مولانا در عجب است و می گوید:

این عجب که جان به زندان اندر است

وانگهی مفتاح زندانش به دست

دفتر چهارم، مثنوی، بیت ۲۰۳۴

این عجیب است که بشر می بیند که هوشیاریش در زندان ذهن است و کلید هم دست خودش است ولی چون طلب ندارد، در زندان را نمی گشاید .

با سپاس از برنامه گنج حضور و همیاران گرامی

‌دیبا از کرج

نمی‌دانم‌های خود:

در برنامه‌ی ۹۰۲ آقای شهبازی فرمودند که اقرار به نقص یعنی آینه.

از بزرگترین افتخاراتی که نصیبم شد، همین بود که کسانی در این زندگی‌ خاکی آگاهم کردند که «نمی‌دانم»!

یک‌بار به طور واقعی گفتم نمی‌دانم. آنهم موقعی بود که آقای شهبازی فرمودند که آیاتِ قرآن را چون مولانا آورده ما هم باید بخوانیم. منی که فاصله‌ام با دین و قرآن و کلاً معنویات، فاصله‌ی مغرب تا مشرق بود، یکهو گفتم: چشم.

خدا امتحاناتش را شروع کرد. پشت سرِ هم تجدیدی پشت تجدیدی. ولی باز قوی‌تر پا می‌شدم. می‌گفتم: می‌کِشم این غم را؛ تا قیامت می‌کِشم، ای دوست.

آقای شهبازی، شما درسِ قرآن ندادید، ولی من از آموزش‌های شما از قرآن درس گرفتم. جواب‌هایی گرفتم که سوالاتش را نمی‌دانستم. نرم شدم. رها شدم از ستیزه با بزرگان و خدا و هرچه که به دین و خدا و کلاً معنویت راه داشت. مواردِ بسیار زیادی را می‌توانم نام ببرم، ولی مهمترین‌اش آشتی با مفاهیمِ دینی و عرفانی و معنوی بود که بسیار و بسیار کمکم کرد.

همه‌ی این حرفهایی که اینجا می‌زنم برای این است که بگویم من نمی‌خواهم فراموش کنم که:

ناسپاسی و فراموشی تو

یاد ناورد آن عسل‌نوشیِ تو

لاجَرم آن راه بر تو بسته شد

چون دل اهل دل از تو خسته شد

زودشان در یاب و استغفار کن

همچو ابری گریه‌های زار کن

- مولوی، مثنوی، دفتر سوم، ابیات ۳۱۰ تا ۳۱۲

یادمه ۳ صبح از دانشگاه به سمتِ خانه‌ می‌آمدم و مسیر نیم ساعته‌ی دانشگاه تا خانه را پیاده در سرمای ۲۰ درجه زیر صفر، تا ساق در برف، می‌رفتم و زار زار همچو ابر می‌گریستم. حقا که:

از دل و از دیده‌ات بس خون رَود

تا ز تو این مُعجبی بیرون رود

- مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۳۲۱۹

فراموش نمی‌کنم که چه جورها که کشیدم، شاید بویی از عشق را بشنوم.

بعد از تقریباً ۳ سال، به خود شدم که بازگردم و خودم را مرور کنم. متنی که آن زمان با درس‌گیری از خانم‌ها بهار و زهرا سلامتی ِعزیز، و پهلوانی و شجاعت این شیرزنان، نوشتم را بازگو می‌کنم.

هم هویت شدگی هایم را به قلم در میاورم:

۱. نیما نیاز به توجه و خودنمایی دارد.

٢. نیما مریضِ روانی است و از اینکه خود را معشوق دیگران کند، لذت می‌برد.

۳. نیما از توهم زدن و خود را اسیر فکر کردن و در هپروت رفتن لذت می‌برد.

۴. نیما بسیار ترسو است.

۵. نیما با جنس مخالف و سکس هم‌هویت است.

۶. نیما دانای کل است و دائم بلند می‌شود و صلاح خود را می‌داند.

۷. نیما با خارج از کشور بودن هم‌هویت است و از از دست دادن موقعیت کنونی‌اش هراس دارد.

۸ .نیما پلید است و چیزهای خوب را برای دیگران نمی‌خواهد.

۹. نیما قدرنشناس است.

۱۰. نیما خسیس و تنگ‌نظر است.

۱۱. نیما متوقع است.

۱۲. نیما زرنگ است.

۱۳. نیما چشم‌چران است.

۱۴. نیما دروغگو است.

۱۵. نیما از وقوع اتفاقات بد برای دیگران خوشحال می‌شود.

۱۶. نیما نژادپرست است.

۱۷. نیما از خود بزرگ‌بینی لذت می‌برد.

۱۸. نیما حسود است.

۱۹. نیما مظلوم نمای دورو است.

۲۰. نیما لاف زنِ راه حضور است.

 ۲۱ .نیما فلسفی منطقی مستهان است.

۲۲. نیما عیب‌بین است.

۲۳. نیما خود کوچک‌بینِ ضعیف است.

۲۴. نیما خود را با دیگران مقایسه می‌کند.

۲۵. نیما بی‌حیا است.

۲۶. نیما وقت‌نشناس است.

۲۷. نیما به‌دردنخور است.

۲۸. نیما جاذبِ انرژی‌های منفی است.

۲۹. نیما ارزشی برای موجوداتِ زنده قائل نیست.

۳۰. نیما زشت‌صورتِ زشت‌سیرت است.

۳۱. نیما دنبال تایید و آفرین از دیگران به منزله‌ی نوشتنِ این لیست است.

۳۲. نیما فضول است.

۳۳. نیما دغّال و حیله‌گر است.

۳۴. نیما عیب‌های خود را در دیگران می‌بیند.

۳۵. نیما پرسشگرِ وقیح است.

۳۶. نیما احمق است و اشتباهات خود را دائم تکرار می‌کند.

۳۷. نیما عاشقِ مخدّرات است.

۳۸. نیما از زیرِ کار دررو است.

۳۹. نیما بی‌ملاحظه است.

۴۰. نیما دنبالِ غلط‌گیری املایی از دیگران است.

۴۱. نیما عاشقِ نصیحت است.

۴۲. نیما دعاهای بیهوده می‌کند.

۴۳. نیما با پول هم‌هویت است.

۴۴. نیما از خدا و زندگی و همه‌چیز و همه‌کس طلبکار است.

۴۵. نیما می‌خواهد ملّت و مردم از نوشتنِ لیست او یاد بگیرند.

۴۶. نیما دُردانه و عزیزِ عالم است.

۴۷. نیما مدعیِ حضور است.

۴۸. نیما ادای تسلیم در می‌آورد.

۴۹. نیما بددهن و یاوه‌گو است.

۵۰. نیما خشمگین است.

۵۱. نیما صبور نیست.

۵۲. نیما درباره‌ی همه‌چیز و همه‌کس قضاوت می‌کند.

۵۳. نیما همیشه حق با خودش است.

۵۴. نیما فقط به دنبال ادامه دادن این لیست است تا خودی نشان دهد.

۵۵. نیما یک هرزه است.

۵۶. نیما دنبال موش‌مردگی است.

۵۷. نیما از دینداری و ایمان بیزار است.

۵۸. نیما با دانشِ خود هم‌هویت است.

۵۹. نیما یک مسخره کن قَهّار است.

۶۰. نیما قانونِ جبران را دور می‌زند.

۶۱. نیما از شاگرد بودن واهمه دارد و همیشه استاد است.

۶۲. نیما با تیپ و هیکل و قیافه و ریش و سبیل و مویِ بلند هم‌هویت است.

۶۳. نیما از این که دختران زیادی او را دوست داشته باشند، ارضا می‌شود.

۶۴. نیما می‌خواهد دیگران از او یاد بگیرند و در زندگی خودشان از تجربیاتش استفاده کنند و از این فکر ارضا می‌شود.

۶۵. نیما تنبل و بیعار است.

۶۶. نیما هیچ کاری را محضِ رضای خدا انجام نمی‌دهد.

۶۷. نیما از گفتنِ اینکه به من استاد نگویید و از من تعریف نکنید، لذت می‌برد، چون او ادای متواضع بودن را در می‌آورد و او یک دوروی کثیف است.

۶۸. نیما از اینکه در کانال پیامهای معنوی شناخته شود احساسِ شعف می‌کند.

۶۹. نیما با ساختنِ   فکر های موهومی (مثل نجات انسانها،کمک کردن در شرایط خاص و...) در ذهن خود به هپروت می‌رود و این برای او به منزله‌ی دراگ و مواد مخدر است.

۷۰. نیما با سَبکِ موزیکی که گوش می‌دهد هم‌هویت است و جُز این را به شمار نمی‌آورد.

۷۱. نیما آیات قرآن، احادیث و هرگونه چیزی که به دین و مذهب مربوط است را پشیزی به ارزش نمی‌شمارد.

۷۲. نیما مرد بودن را از جنس مونث برتر می‌داند.

۷۳. نیما مفت‌خور است.

۷۴. نیما بی‌مسوولیت است.

۷۵. نیما تقصیر را به گردنِ دیگران می‌اندازد.

۷۶. نیما دائما نگران است.

۷۷. نیما شکّاک است.

۷۸. نیما یقین ندارد.

۷۹. نیما کافر است.

۸۰. نیما از اینکه این لیست به ضررش تمام شود می‌ترسد.

۸۱. نیما به عقیده‌ی دیگران احترام نمی‌گذارد.

۸۲. نیما شاکر نیست.

۸۳. نیما معذرت‌خواهی نمی‌کند.

۸۴. نیما لیست خود را با لیست خانم بهار مقایسه می‌کند.

۸۵. نیما سراسر ایراد است که هنوز خودش نمی‌داند.

۸۶. نیما ادعای اطاعت دارد، ولی نظر خودش را دخیل می‌دهد.

۸۷. نیما حتی به اندازه‌ی سگ وفا ندارد و دائم یادش می‌رود که اوّل‌ بار از کجا استخوان خورده و قدردان مولانا و گنج حضور و استاد مقرب نیست.

۸۸. نیما مثل گاو می‌خورد و جوع‌البقر دارد.

۸۹. نیما می‌خواهد که آقای شهبازی برایش دست بزند.

۹۰. نیما توکل ندارد و اتفاقات و وقایع را در سرش پیش‌بینی می‌کند.

۹۱. نیما با اینکه هیپی‌وار زندگی کند و ظاهرش ساده باشد و انگار نه انگار همانیده است.

۹۲. نیما فکر می‌کند که خری است برای خودش، اما نمی‌داند که هیچ خری نیست.

۹۳. نیما در کارهایی که به او مربوط نیست دخالت می‌کند.

۹۴. نیما دائماً گول ذهنش را می‌خورد.

۹۵. نیما شهوتِ خواب دارد.

۹۶. نیما شکر و صبر دائم یادش می‌رود.

۹۷. نیما قدردانِ پدر و مادرش به اندازه‌ی کافی نیست.

۹۸. نیما می‌خواهد به زور این لیست را به صد برساند.

ولی من می‌دانم که نیما نیستم و من امتدادِ او هستم. میدانم که گوی خدا هستم و در چوگان او می‌دوم و او نیز در پی من می‌دود ،گرچه که مرا می‌دواند. نقص دارم، چون «من» دارم. ولی بارها تجربه کردم که نقصم را دیدم و خدا کادو را باز کرد و گفت: برقص و بخند و عشق کن که این شبِ دنیا، شب جشن و سرورت است.

اقرار به نقص کردنم سبب شد که ببینم آنچه که نیستم، توسط آنچه که واقعاً هست.

می‌مالم این دو چشم که خواب است یا خیال

باور نمی‌کنم عجب ای دوست کاین منم

آری منم، ولیک بُرون رفته از منی

چون ماه نو ز بدر تو باریک می‌تنم

- مولوی، دیوان شمس، غزل شماره‌ی ۱۷۰۸

می‌دانم که شناسایی برابر با آزادی است.

خواندنِ این نامه‌ام سبب شد که آینه‌ی یوسف، جمال را به من نشان دهد.

ای نسخه‌ی نامه‌ی الهی که تویی

وی آینه‌ی جمالِ شاهی که تویی

بیرون ز تو نیست هرچه در عالم هست

در خود بطلب هرآنچه خواهی که تویی

- مولوی، دیوان شمس، رباعی شماره‌ی ۱۷۵۹

کافر نمیشوم هرگز،  زیرا به نمی‌دانم‌های خود ایمان دارم...

با عشق و احترام.

- نیما از کانادا

چشمها را باید شست

چشمها را باید شست. جور دیگر باید دید. با خواندن غزل ۴۸۳ به یاد این دو جمله از سهراب سپهری افتادم. در این غزل که در برنامه‌ی ۹۰۰ گنج حضور تفسیر شد مولانا تابلوی عظیمی ‌را ترسیم می‌‌کند.به ما می‌‌گوید هیچ راهی ‌نداری بجز رها کردنِ منِ ذهنی و بازگشت به اصلت‌، باید جور دیگری ببینی ‌و تاکید روی کلمه‌ی باید است. باید این کار را کنی‌ وگرنه بد‌بخت خواهی‌ شد.

سه بیت اول کلیدی است و به ما نشان می‌دهد که در منِ ذهنی ‌چه‌جور باشنده‌ای هستیم.

هرآنکه از سببِ وحشتِ غمی تنهاست

بدان که خَصمِ دلست و مراقبِ تن‌هاست

به چنگ و تَنْتَنِ این تن نهاده‌ای گوشی

تنِ تو توده‌ی خاکست و دمدمه‌ش چو هواست

هوایِ نَفْسِ تو همچون هوایِ گردانگیز

عدوِّ دیده و بینایی‌َست و خصمِ ضیاست

- مولوی، دیوان شمس، غزل ۴۸۳

در این ابیات مفهوم دشمن سه بار می‌آید. خصمِ دل یعنی ‌دشمن دل، عدو دیده و بینایی یعنی ‌دشمنِ دیده و بینایی و خصمِ ضیا یعنی ‌دشمنِ روشنایی.

می‌گوید انسانی‌که غمگین است یعنی‌ به سببی‌که ذهنش نشان می‌دهد دچارِ وحشتِ غمی شده، بدان که اینچنین انسانی دشمنِ بینایی و روشنی است. تاکید روی کلمه‌ی دشمن بسیار بیدار‌کننده می‌باشد. مولانا نمی‌گوید او بینا نیست بلکه می‌گوید او دشمنِ بینایی و دشمنِ دلِ حقیقی‌ِ انسان است، او دشمن زندگی ‌است.

 به چنگ و تَنْتَنِ این تن نهاده‌ای گوشی: می‌گوید که در این حالت که به منِ ذهنی ‌رفتی‌ و به دلیلی‌ غمگین شدی گوشت را گذاشتی روی حرف‌های پی در پی تن یعنی ‌منِ ذهنی‌.تو داری با همه‌ی قوه‌ی شنواییت به حرفهای پشتِ سرِ همِ یک باشنده‌ی توهمی‌ گوش می‌کنی.

تاکید روی اینکه منِ ذهنی ‌دشمنِ نور و بینایی است هشدار می‌دهد که او را دستِ کم نگیر، او حقیقتاً خطرناک است. منِ ذهنی ‌هزاران هزار سال است که خودش را نگه داشته با اینکه پیامبران و انسانهای زنده به زندگی مثل مولانا تلاش کرده‌ا‌ند که انسان را بیدار کنند. منِ ذهنی‌در طول تاریخ این همه درد، خونریزی و ستیزه ایجاد کرده و هنوز هم هست، هنوز هم جامعه‌ی بشری را تا حد زیادی هدایت می‌کند .انسان با دید منِ ذهنی‌ حتی طبیعت به این زیبایی را خراب کرده. و این منِ ذهنی‌ِ هزاران ساله شعبه‌اش در درونی‌ترین هسته‌ی مرکزیِ تک به تکِ ما انسانها است. از آنجا است که این همه غم، درد، ترس و نگرانی، بی‌خردی و کار‌افزایی در زندگی‌ِ شخصی‌ِ ما ایجاد شده.

پس یک پیغامِ بیدار کننده‌ی این ابیات دست‌کم نگرفتن خطر منِ ذهنی‌است.

نَفْس، اژدرهاست با صد زُور و فَن

رویِ شیخ او را زُمُرُّد دیده کَن

- مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۲۵۴۸

جدی گرفتنِ پدیده‌ی منِ ذهنی‌به این معنی‌نیست که بترسیم و ناامید شویم بلکه دقیقاً برعکس. باید خودمان را شاد کنیم، شکرگذار نوری باشیم که فضاگشایی به ما می‌رساند و با هر روز کار کردن روی خود وسیع‌تر می‌شود. منِ ذهنی‌شدیداً تلاش می‌کند که ما را از راهِ معنوی باز دارد. این منِ ذهنی‌است که وانمود می‌کند وقت به اندازه‌ی کافی‌نداری که ابیات را تکرار کنی‌، این منِ ذهنی ‌است که به جای استفاده از شفابخشیِ عارفان به آنها ایراد می‌گیرد و استادان معنوی را قضاوت می‌کند. جدی گرفتنِ خطرِ منِ ذهنی‌ یعنی ‌عمیقاً متقاعد شویم که این «خود»‌ی که در ذهن ساختیم و عینک‌هایش حقیقتاً به دردِ ما نمی‌خورد و حتی در امور مادی این جهان به کار نمی‌آید و محصولش تنها درد خواهد بود.

ناامید نشدن و لزوم اشتیاق در ادامه دادن کارِ معنوی را مولانا به زیبایی در دفتر اول، بیت ۳۲۵۲ بیان می‌کند:

نی مشو نومید، خود را شاد کن

پیشِ آن فریادرس، فریاد کن

کِایْ مُحِبِّ عفو، از ما عفو کُن

ای طبیبِ رنجِ ناسورِ کُهُن

- مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۳۲۵۲

در مصرع آخر مولانا منِ ذهنی‌ را رنجِ ناسورِ کهن یعنی‌ یک دردِ چرکین و کهنه و زندگی‌ را طبیب این درد مینامد.

پس از این مقدمه مولانا در ادامه‌ی غزل ۴۸۳ زشتیِ زندگی ‌در منِ ذهنی‌ را به تصویر میکشد و قعر این زشتی را نشانمان می‌دهد. می‌گوید آیا می‌خواهی ‌مثل مگسی باشی‌که اگر توی عسل یعنی در‌ شیرینترین وضعیت‌های بیرونی بیفتد عاقبت درد میکشد و وقتی ‌از توی آن عسل بیرونش می‌اندازند باز هم درد میکشد؟

به ما گوشزد می‌کند که عهد و توبه‌ی تو در منِ ذهنی ‌مثل چراغی است که با هر بادِ نامساعدی فوراً خاموش می‌شود. تو عهد می‌بندی که فضاگشایی کنی‌ ولی‌ تا اتفاقی‌ به صورت چالش سرِ راحت می‌آید فضا را میبندی و از الگو‌های قدیمی‌ استفاده میکنی‌.

می‌گوید در نابیناییِ درونت زندانی هستی‌. زندگی کردن در یک «خود» تجسمی مانع زنده شدنِ تو به حقیقت وجودیت است. در منِ ذهنی‌ به جای سرمه، خاک به چشمت میزنی‌ و گمان می‌بری که خاک چشمِ تو را بینا می‌کند.خاک معادل جسمهای آفل این جهان است که من ذهنی آرامش و شادی را در داشتن آنها تجسم می‌کند.

 در مرحله بعدی غزل مولانا هشدار دادنِ خودش را شدیدتر می‌کند.نماد‌گونه می‌گوید حضرتِ نوح دعا کرده که کافری در روی زمین نماند و دعای آن حضرت مستجاب میشود. منِ ذهنی‌ را یک کشتی مینامد که «زشتْ‌صنعت و مبغوضْ‌گوهر و رسواست» و همیشه در طوفان غرق می‌شود. عشق و کرمِ زندگی ‌به او ‌نمیرسد، او باید غرق شود و از بین برود.

در ادامه‌ی غزل مولانا لحنِ خود را با ما باز هم شدید‌تر می‌‌کند و گویی با مهربانی فریاد میزند سر ما که بیدار شو، دارم به تو اخطار می‌دهم، ۹۰۰ برنامه‌ی گنجِ حضور اجرا شده تو دیگه همه چیز را میدانی، از این به بعد دیگر خود دانی اگر منِ ذهنی‌ را انتخاب کنی‌.

قَفا همی‌خور و اندر مکش کَلا گردن

چنان گلو که تو داری سزای صَفع و قَفاست

گلو گشاده چو فَرجِ فراخِ ماده‌‌خران

که … خر نرهد زو چو پیشِ او برخاست

بخور تو ای سگِ گَرگین شِکَنبه و سرگین

شِکَنبه و دهنِ سگ، بلی سزا به سزاست

- مولوی، دیوان شمس، غزل ۴۸۳

منِ ذهنی‌ را در بیتِ آخر به دهن یک سگ بیمار و ولگرد تشبیه می‌کند که سزایش خوردن مدفوع و شکنبه‌ی حیواناتِ مرده است.

بعد از این فشار و اخطار دادن به نظر می‌آید که مولانا در ادامه‌ی غزل می‌گوید: خوب حالا که بیدار شدی دیگه ناراحت نباش، اشکهایت را پاک کن که من با تو هنوز بسیار مهربان هستم. بیا که می‌خواهیم به آغوش زندگی‌برگردیم. کلِّ این منِ ذهنیت را و رنج‌ها و حرف‌های طولانیش از گذشته و دردها را رها کن. فضا را باز کن و زندگی ‌را در این فضا ببین، این زندگی‌ یک خاصیتِ شگفت‌انگیز دارد، هر زشتی که به او برسد زیبا میشود مهم نیست که منِ ذهنی ‌چقدر زشت است. وقتی ‌زندگی‌ را میشناسی و به زندگی‌ پناه می‌آوری او هر زشتی را زیبا می‌کند. فضای گشوده شده و نیروی کن فکان خاصیت کیمیا‌گری دارد و تو را متحول می‌کند.

رها کن این همه را، نامِ یار و دلبر گو

که زشت‌ها که بدو دررسد، همه زیباست

که کیمیاست پناهِ وی و تعلّقِ او

مُصَرِّفِ همه ذرّاتِ اَسفَل و اَعلاست

- مولوی، دیوان شمس، غزل ۴۸۳

در ادامه مولانا یک نقطه لغزش را در مسیر تبدیل به ما یاد‌آوری می‌کند و آن محدودیت عقل است. مقصودِ انسان این نیست که نهایتاً به یک منِ ذهنی‌ِ معنوی و دانشمند تبدیل شود بلکه مقصود این است که به آن سرا راه‌ پیدا کند یعنی‌ در این نقشِ خاکی که در بدن زندگی‌می‌کند جاودانگی را تجربه کند.ما باید در هشیاریمان نگه داریم که این عقلِ ذهنی‌که تا به حال شناختیم برای کارهای این جهان خوب است اما این عقلِ محدود به فضای نامحدودییِ زندگی‌ راه ندارد. مولانا در اینجا تمثیل فیلسوف بزرگ، افلاطون را میزند و می‌گوید حتی عقلِ افلاطون هم به آن سرا راه ندارد.

بدان که زیرکیِ عقل جمله دهلیزی‌ست

اگر به علمِ فلاطون بُوَد برونِ سراست

جنونِ عشق بِهْ از صدهزار گردونْ عقل

که عقل دعویِ سر کرد و عشق بی‌سر و پاست

- مولوی، دیوان شمس، غزل ۴۸۳

بنابرین از تبدیل شدن، جور دیگر دیدن و رها کردنِ ذهنِ محدود نباید بترسیم. ما باید روی خودمان کار کنیم و هشیارانه صبر کنیم تا کن‌فکانِ زندگی ‌ما را به آن سرا ببرد. منِ ذهنی ‌دشمنِ نامحدودی است، میترسد از بین برود ولی ‌ما هشیارانه سرِ منِ ذهنی‌ را رها می‌کنیم، شرم و حیای آن محدودیت را که می‌خواهد به ما بقبولاند که محدودیت عادی است را رها می‌کنیم. اینگونه می‌توانیم مثلِ یک رشته یکتا شویم و از سوراخِ سوزن عشق رد شویم. پس از آن تبدیل به یک باشنده‌ی وحدت بخش میشویم که پاره‌ها را به هم می‌دوزد.

هرآنکه سَر بُوَدش بیمِ سَر هَمَش باشد