برای دستیابی به فایل پادکست برنامه ۹۲۶ بر روی این لینک کلیک کنید.

برای دستیابی به فایل صوتی برنامه ۹۲۶ با فرمت mp3 بر روی این لینک کلیک کنید.

PDF متن نوشته شده برنامه با فرمت

تمام اشعار این برنامه با فرمت PDF نسخه ریز مناسب پرینت 

تمام اشعار این برنامه با فرمت PDF نسخه درشت  

خوانش تمام ابیات این برنامه - فایل صوتی

خوانش تمام ابیات این برنامه - فایل تصویری

فلوچارت مطرح شده در برنامه ۹۲۶ (نسخه‌ی مناسب پرینت رنگی)

فلوچارت مطرح شده در برنامه ۹۲۶ (نسخه‌ی مناسب پرینت سیاه و سفید)

برای دستیابی به اطلاعات مربوط به جبران مالی‌ بر روی این لینک کلیک کنید.

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 212, Divan e Shams

اسیرِ شیشه کن آن جنّیانِ(۱) دانا را

بریز خونِ دل آن خونیانِ صَهبا(۲) را

ربوده‌اند کلاهِ هزار خسرو را

قبایِ لعل ببخشیده چهرهٔ ما را

به گاهِ جلوه چو طاووس عقلها برده

گشاده چون دلِ عشّاق پرِّ رعنا را

ز عکسشان فلکِ سبز رنگ لعل شود

قیاس کن که چگونه کنند دلها را؟

درآورند به رقص و طرب به یک جرعه

هزار پیرِ ضعیفِ بمانده برجا را

چه جایِ پیر که آبِ حیاتِ خلّاق‌اند

که جان دهند به یک غمزه جمله اشیا را

شکرفروشِ چنین چُست هیچ کس دیده‌ست؟

سخن‌شناس کند طوطیِ شِکَرخا را

زهی لطیف و ظریف و زهی کریم و شریف

چنین رفیق بباید طریقِ بالا(۳) را

صلا زدند همه عاشقانِ طالب را

روان شوید به میدان پیِ تماشا را

اگر خزینهٔ قارون به ما فرو ریزند

ز مغزِ ما نتوانند بُرد سودا را

بیار ساقیِ باقی که جانِ جانهایی

بریز بر سرِ سودا شرابِ حَمرا(۴) را

دلی که پند نگیرد ز هیچ دلداری

بَرو گمار دمی آن شرابِ گیرا(۵) را

زهی شراب که عشقش به دستِ خود پخته‌ست

زهی گهر که نبوده‌ست هیچ دریا را

ز دستِ زُهره(۶) به مرّیخ(۷) اگر رسد جامش

رها کند به یکی جرعه خشم و صفرا را

تو مانده‌ای و شراب و همه فنا گشتیم

ز خویشتن چه نهان می‌کنی تو سیما را؟

ولیک غیرتِ لالاست(۸) حاضر و ناظر

هزار عاشق کُشتی برایِ لالا را

به نفی لا لا گوید به هر دمی لالا

بزن تو گردنِ لا را، بیار الّا را

بده به لالا جامی، از آنکه می‌دانی

که علم و عقل رباید هزار دانا را

و یا به غمزهٔ شوخت(۹) به سویِ او بنگر

که غمزهٔ تو حیاتی‌ست ثانی اَحیا را

به آب ده تو غبارِ غم و کدورت را

به خواب درکن آن جنگ را و غوغا را

خدای عشق فرستاد تا دَرو پیچیم

که نیست لایقِ پیچش(۱۰) مَلَک تعالی را

بماند نیم غزل در دهان و ناگفته

ولی دریغ که گم کرده‌ام سر و پا را

برآ، بتاب بر افلاک شمسِ تبریزی

به مغزِ نغز بیارای برجِ جوزا(۱۱) را

(۱) جنّیان: جمعِ جنّی، و جنّی به معنی منسوب به جنّ، دیو زده و پری است.

(۲) صَهبا: میِ سرخ

(۳) طریقِ بالا: راه و منازل سلوک به سویِ حق تعالی

(۴) حَمرا: سرخ

(۵) گیرا: مؤثّر، گیرندهٔ هوش و توانایی

(۶) زهره یا ناهید: نزد احکامیان زهره سعد اصغر و مشتری سعد اکبر است.

(۷) مریخ یا بهرام: منحوس و دال بر جنگ و خصومت و خونریزی و ظلم است.

(۸) لالا: لـله، مرّبی کودک

(۹) شوخ: زیبا

(۱۰) پیچيدن: در آغوش کشیدن، آویختن

(۱۱) برجِ جوزا: ستارهٔ دو پیکر

-----------

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 212, Divan e Shams

اسیرِ شیشه کن آن جنیّانِ دانا را

بریز خونِ دل آن خونیانِ صَهبا را

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۸۴۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 2842, Divan e Shams

چه چگونه بُد عدم را؟ چه نشان نهی قِدَم(۱۲) را؟

نگر اوّلین قَدَم را که تو بس نکو نهادی

(۱۲) قِدَم: دیرینگی، قدیم (مقابل حدوث)

-----------

مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۳۰۲۴

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #3024

این‌که فردا این کنم یا آن کنم

این دلیلِ اختیارست ای صَنَم(۱۳)

(۱۳) صَنَم: بت، دلبر و معشوق

-----------

مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۶۱۶

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #616

گر بپرّانیم تیر، آن نی ز ماست

ما کمان و تیراندازش خداست

این نه جبر، این معنیِ جَبّاری(۱۴) است

ذکرِ جَبّاری، برایِ زاری است

زاریِ ما شد دلیلِ اِضطرار

خجلتِ ما شد، دلیلِ اختیار

گر نبودی اختیار، این شرم چیست؟

وین دریغ و خجلت و آزرم چیست؟

(۱۴) جَبّاری: مقام جباریّت خداوند

-----------

مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۶۴۸

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #648

پس هنر، آمد هلاکت خام را   

کز پیِ دانه، نبیند دام را

اختیار آن را نکو باشد که او

مالکِ خود باشد اندر اِتَّقُوا(۱۵)

چون نباشد حفظ و تقوی، زینهار(۱۶)

دور کن آلت، بینداز اختیار

(۱۵) اِتَّقُوا: بترسید، تقوا پیشه کنید.

(۱۶) زینهار: بر حذر باش، کلمه تنبیه

-----------

مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۴۱۰۵

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #4105

همچو مستی، کو جنایت‌ها کند

گوید او: مَعذور بودم من ز خَود

گویدش لیکن سبب ای زشتکار

از تو بُد در رفتنِ آن اختیار

بیخودی نآمد به خود، توش خواندی

اختیارت خود نشد، توش راندی

گر رسیدی مستی‌ای بی‌جهدِ تو

حفظ کردی ساقیِ جان، عهدِ تو

مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۲۲۵۷

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #2257

همچنین هر شهوتی اندر جهان

خواه مال و، خواه جاه و، خواه نان

هر یکی زینها تو را مستی کند

چون نیابی آن، خُمارت می‌زند

این خُمارِ غم، دلیلِ آن شده ست

که بدان مفقود، مستی‌ّات بُده‌ست

جز به اندازهٔ ضرورت، زین مگیر

تا نگردد غالب و، بر تو امیر

سر کشیدی تو که من صاحبدلم

حاجت غیری ندارم، واصِلم

مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۴۶۷۸

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #4678

چون به من زنده شود این مُرده‌تن

جانِ من باشد که رُو آرَد به من

من کنم او را ازین جان محتشم

جان که من بخشم، ببیند بخششم

جانِ نامحرم نبیند رویِ دوست

جز همآن جان کاَصلِ او از کویِ اوست

در دَمَم، قصّاب‌ْوار این دوست را

تا هِلَد آن مغزِ نغزش، پوست را

مولوی، مثنوی، دفتر اوّل، بیت ۱۷۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #172

شاد باش و فارِغ(۱۷) و ایمن(۱۸) که من

آن کنم با تو که باران، با چمن

من غمِ تو می‌خورم تو غم مَخَور

بر تو من مشفق‌ترم از صد پدر

هان و هان این راز را با کس مگو

گرچه از تو، شَه کند بس جستجو

گورخانهٔ رازِ تو چون دل شود

آن مرادت زودتر حاصل شود

(۱۷) فارِغ: راحت و آسوده

(۱۸) ایمن: رستگار، محفوظ و در امان، سالم

-----------

مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۲۴۷۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #2472

تا که پُشکی مُشک گردد ای مُرید

سال‌ها باید در آن روضه چرید

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۴۴

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1344, Divan e Shams

دَمِ او جان دَهَدَت رو ز نَفَخْتُ بپذیر

کارِ او کُنْ فَیکون‌ است، نه موقوفِ علل

مولوی، مثنوی، دفتر اوّل، بیت ۱۲۵۸

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #1258

گر قضا پوشد سیه، همچون شَبَت

هم قضا دستت بگیرد عاقبت

گر قضا صد بار، قصدِ جان کند

هم قضا جانت دهد، درمان کند

این قضا صد بار اگر راهت زند

بر فرازِ چرخ، خرگاهت(۱۹) زند

(۱۹) خرگاه: خیمهٔ بزرگ

-----------

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۳۰۵۶

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 3056, Divan e Shams

قضا که تیرِ حوادث به تو همی‌انداخت

تو را کُند به عنایت از آن سپس سِپَری‏

مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۱۶۲۶

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #1626

کارِ من بی‌علّت است و مُستقیم

هست تقدیرم نه علّت، ای سَقیم(۲۰)

عادتِ خود را بگردانم به وقت

این غبار از پیش، بنشانم به وقت

(۲۰) سَقیم: بیمار

-----------

مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۳۲۰۱

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #3201

آینهٔ هستی چه باشد؟ نیستی

نیستی بر، گر تو ابله نیستی

مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۶۹۰

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #690

کارگاهِ صُنع حق چون نیستی است

پس برونِ کارگه بی‏قیمتی است

مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۱۳۶۰

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #1360

عاشق صُنع توام در شُکر و صبر(۲۱)

عاشقِ مصنوع، کی باشم چو گبر(۲۲)؟

عاشق صُنعِ(۲۳) خدا با فَر بُوَد

عاشقِ مصنوعِ(۲۴) او کافر بُوَد

(۲۱) شُکر و صبر: در اینجا کنایه از نعمت و بلاست.

(۲۲) گَبر: کافر

(۲۳) صُنع: آفرینش

(۲۴) مصنوع: آفریده، مخلوق

-----------

مولوی، مثنوی، دفتر اوّل، بیت ۲۶۷۰

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #2670

حکمِ حق گُسترد بهر ما بِساط

که بگویید از طریقِ اِنبساط

مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۴۰۵۸

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #4058

نامِ پنهان گشتنِ دیو از نفوس

واندر آن سوراخ رفتن، شد خُنُوس(۲۵)

(۲۵) خُنُوس: آشکار شدن و سپس بسیار پنهان گشتن

-----------

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۴۴۴

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1444, Divan e Shams

چون خواب مرا بیند، بگریزد و ننشیند

از من برود، آید در شخص دگر خوابم

مولوی، مثنوی، دفتر اوّل، بیت ۳۲۸۳

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #3283

فلسفی، مر دیو را مُنکِر شود

در همان دَم سُخرهٔ(۲۶) دیوی بود

گر ندیدی دیو را، خود را ببین

بی جنون نَبْوَد کبودی در جَبین(۲۷)

هر‌که را در دل شک و پیچانی(۲۸) است

در جهان، او فلسفی پنهانی است

می‌نماید اعتقاد و گاه‌گاه

آن رَگِ فَلْسَف(۲۹) کُند رویش سیاه

اَلْحَذَر(۳۰) ای مؤمنان، کآن در شماست

در شما بس عالَمِ بی‌مُنتهاست

(۲۶) سُخره‌: ذلیل و مقهور و زیردست

(۲۷) جَبین: پیشانی

(۲۸) پیچانی: اعتراض، شک و تردید

(۲۹) فَلسَف: فَلسفی

(۳۰) اَلْحَذَر: حذر کنید

-----------

مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۱۲۱۱

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #1211

شرعْ بهرِ دفعِ شرّ رایی زند

دیو را در شیشه‌ٔ حجّت کند

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 212, Divan e Shams

ربوده‌اند کلاهِ هزار خسرو را

قبایِ لعل ببخشیده چهرهٔ ما را

فردوسی، شاهنامه، جنگِ بزرگ کیخسرو با افراسیاب

Ferdowsi Poem(Shahname), The Big Battle of Keikhosrow With Afrasiab

ز من بگسلد فَرِّهِ ایزدی

گر آیم به کژّی و نابخردی

مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۷۲۶

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #4, Line #726

مُلک برهم زن تو اَدْهَمْ‌وار زود

تا بیابی همچو او مُلکِ خُلود(۳۱)

(۳۱) خُلود: جاودانه

-----------

مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۷۶۴

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #4, Line #764

مُلکِ جسمت را چو بلقیس ای غَبی(۳۲)

ترک کن بهرِ سلیمانِ نَبی

قرآن کریم، سوره نمل (۲۷)، آیهٔ ۴۴

 Quran, An-Naml(#27), Line #44

«إِنِّي ظَلَمْتُ نَفْسِي وَأَسْلَمْتُ مَعَ سُلَيْمَانَ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ.»

«من بر خويشتن ستم كرده‌ام و اينك با سليمان در برابرِ پروردگارِ جهانيان تسليم شدم.»

(۳۲) غَبی: کودن، سبک‌مغز

-----------

مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۲۶۲۶

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #2626

قبله را چون کرد دستِ حق عَیان

پس، تَحَرّی بعد ازین مَردود دان

هین بگردان از تَحَرّی(۳۳) رو و سَر

که پدید آمد مَعاد و مُستَقَرّ(۳۴)

یک زمان زین قبله گر ذاهِل(۳۵) شوی

سُخرهٔ(۳۶) هر قبلهٔ باطل شوی

چون شوی تمییزدِه(۳۷) را ناسپاس

بِجهَد از تو خَطرَتِ(۳۸) قبله‌شناس

گر ازین انبار خواهی بِرّ(۳۹) و بُرّ(۴۰)

نیم‌ساعت هم ز همدردان مبُر

که در آن دم که بِبُرّی زین مُعین(۴۱)

مبتلی گردی تو با بِئسَ الْقَرین(۴۲)   

(۳۳) تَحَرّی: جستجو

(۳۴) مُستَقَرّ: محل استقرار، جای گرفته، ساکن، قائم

(۳۵) ذاهِل: فراموش کننده، غافل

(۳۶) سُخره: ذلیل، مورد مسخره، کار بی مزد

(۳۷) تمییزدِه: کسی که دهنده قوّه شناخت و معرفت است

(۳۸) خَطْرَت: قوه تمییز، آنچه که بر دل گذرد، اندیشه

(۳۹) بِرّ: نیکی

(۴۰) بُرّ: گندم

(۴۱) مُعین: یار، یاری کننده 

(۴۲) بِئسَ الْقَرین: همنشین بد

-----------

مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۲۹۷۴

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #2974

بود عَبْدُالْغَوْث هم‌جنسِ پری

چون پری، نُه سال در پنهان‌پَری

مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۲۹۸۰

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #2980

بُرد هم‌جنسیِّ پَرْیانَش چنان

که رُباید روح را زخمِ سِنان

مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۲۷۲۳

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #2723

گفت: سیماهُم وَجُوهٌ کردگار

که بُوَد غَمّازِ(۴۳) باران، سبزه‌زار

حق تعالی فرمود که باطن اشخاص از ظاهر رخسارشان نمایان است، 

به همین جهت وجود چمنزار حاکی از اینست که بارانی نازل شده است.

قرآن کریم، سورهٔ فتح (۴۸)، آیهٔ ۲۹

 Quran, Al-Fath(#48), Line #29

«…سِيمَاهُمْ فِي وُجُوهِهِمْ مِنْ أَثَرِ السُّجُودِ ۚ…»

«…نشانشان اثر سجده‌اى است كه بر چهره آنهاست…»

(۴۳) غَمّاز: بسیار سخن‌چین، در اینجا به معنی آشکارکننده.

-----------

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 212, Divan e Shams

درآورند به رقص و طرب به یک جرعه

هزار پیرِ ضعیفِ بمانده برجا را

مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۴۶۷۸

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #4678

چون به من زنده شود این مُرده‌تن

جانِ من باشد که رُو آرَد به من

من کنم او را ازین جان محتشم

جان که من بخشم، ببیند بخششم

جانِ نامحرم نبیند رویِ دوست

جز همآن جان کاَصلِ او از کویِ اوست

مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۲۷۶۷

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #4, Line #2767

چون بدو زنده شدی، آن خود وی است

وحدتِ محض است آن، شرکت کِی است؟

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 212, Divan e Shams

زهی لطیف و ظریف و زهی کریم و شریف

چنین رفیق بباید طریقِ بالا را

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۲۱۹

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1219, Divan e Shams

هر که بُوَد عاشقِ خود پنج نشان دارد بَد

سخت دل و سُست قدم، کاهِل(۴۴) و بی‌کار و تُرُش

(۴۴) کاهِل: تنبل، سُست

-----------

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 212, Divan e Shams

صلا زدند همه عاشقانِ طالب را

روان شوید به میدان پیِ تماشا را

مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۳۲۱۴

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #3214

طالب است و غالب است آن کردگار

تا ز هستی‌ها بر آرَد او دَمار

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 212, Divan e Shams

اگر خزینهٔ قارون به ما فرو ریزند

ز مغزِ ما نتوانند بُرد سودا را

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۴۹۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 492, Divan e Shams

اگرچه سرد وجودیت گَرم درپیچید

به ره کُنَش به بهانه، بهانه را چه شده‌ست

حافظ، دیوان غزلیات، غزل شمارهٔ ۵

Poem(Qazal)# 5, Divan e Hafez

هنگام تنگ‌دستی در عیش کوش و مستی

کاین کیمیای هستی قارون کُنَد گدا را

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 212, Divan e Shams

بیار ساقیِ باقی که جانِ جانهایی

بریز بر سرِ سودا شرابِ حَمرا را

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۳۳

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 233, Divan e Shams

کجاست ساقیِ جان؟ تا به‌هم زَنَد ما را

بروبد از دلِ ما فکرِ دیّ(۴۵) و فردا را

(۴۵) دی: دیروز

-----------

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 21, Divan e Shams

لبّیک(۴۶) لبّیک ای کَرَم، سودایِ(۴۷) تُست اندر سَرَم

ز آبِ تو چرخی می‌زنم مانند چرخِ آسیا

(۴۶) لبّیک: قبول می‌کنم، امرِ تو را اطاعت می‌کنم.

(۴۷) سودا: خیال، هوی و هوس

-----------

مولوی، مثنوی، دفتر اوّل، بیت ۳۲۷۴

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #3274

جانِ جان، چو واکَشد پا را زِ جان

جان چنان گردد که بی‌جان تن، بدان

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 212, Divan e Shams

دلی که پند نگیرد ز هیچ دلداری

بَرو گمار دمی آن شرابِ گیرا را

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۲۸۱

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 2281, Divan e Shams

اندیشه جز زیبا مکن، کاو تار و پودِ صورت است

ز اندیشه‌ٔ احسن تَنَد، هر صورتی اَحسن شده 

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 212, Divan e Shams

ز دستِ زُهره به مرّیخ اگر رسد جامش

رها کند به یکی جرعه خشم و صفرا را

مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۱۵۴۹

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #1549

عقل کو مَغلوبِ نفس، او نفس شد

مُشتری(۴۸)، مات زُحَل(۴۹) شد، نَحس شد

هم درین نَحسی بگردان این نظر

در کسی که کرد نَحست در نگر

آن نظر که بنگرد این جَرّ و مَد(۵۰)

او ز نَحسی سوی سَعدی(۵۱) نَقْب(۵۲) زد

زآن همی‏گردانَدَت حالی به حال

ضِد به ضد پیداکنان در انتقال

(۴۸) مُشتری:‌ بزرگترین سیّاره منظومه شمسی که بین مریخ و زُحل قرار دارد. سعد اکبر، سعد آسمان

(۴۹) زُحَل: کیوان، نَحس اکبر

(۵۰) جَرّ و مَد: کنایه از حالات خوشی و ناخوشی است که بر آدمی دست می دهد.

(۵۱) سَعد: خجسته، مبارک، مقابل نَحس

(۵۲) نَقْب:‌ سوراخ و راه باریک در زیر زمین

-----------

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 212, Divan e Shams

تو مانده‌ای و شراب و همه فنا گشتیم

ز خویشتن چه نهان می‌کنی تو سیما را؟

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۶۶۶

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 2666, Divan e Shams

حریفت حاضر است آنجا که هستی

ولیکن گر بگوید، شرم داری

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۵

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 135, Divan e Shams

ساقیا گردان کن آخر آن شرابِ صاف را

محو کن هست و عدم را بردران این لاف را

مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۱۰۲۳

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #1023

استخوان و باد روپوش است و بس

در دو عالم غیرِ یزدان نیست کس 

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 212, Divan e Shams

ولیک غیرتِ لالاست حاضر و ناظر

هزار عاشق کُشتی برایِ لالا را

مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۱۸۹۹

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #4, Line #1899

این ترازو بهرِ این بنهاد حق

تا رود انصاف ما را در سَبَق(۵۳)

از ترازو کم کُنی، من کم کنم

تا تو با من روشنی، من روشنم

(۵۳) سَبَق: نیروی ازلی، فضای یکتایی، فضای همه امکانات، درس یک روزه، مسابقه.

-----------

مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۱۲۰۹

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #1209

سجده آمد کندنِ خشتِ لَزِب(۵۴)

موجبِ قربی که وَاسْجُدْ وَاقْتَرِبْ

   کندن این سنگ های چسبنده همانند سجده آوردن است 

و سجود، موجب قرب بنده به حق می شود.

(۵۴) لَزِب: چسبنده

-----------

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 212, Divan e Shams

به نفی لا لا گوید به هر دمی لالا

بزن تو گردنِ لا را، بیار الّا را

مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۴۵۱۴

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #4514

قرب، نه بالا، نه پستی رفتن است

قربِ حق از حبسِ هستی رستن است

مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۳۲۰۱

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #3201

آینهٔ هستی چه باشد؟ نیستی

نیستی بَر، گر تو ابله نیستی

مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۶۹۰

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #690

کارگاهِ صُنع حق چون نیستی است

پس برونِ کارگه بی‏قیمتی است

مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۱۴۶۸

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #1468

جمله استادان پیِ اظهارِ کار

نیستی جویند و جایِ اِنکسار(۵۵)  

لاجَرَم استادِ استادان صَمَد(۵۶)

کارگاهش نیستیّ و لا بُوَد

هر کجا این نیستی افزون‌تر است

کارِ حق و کارگاهش آن سَر است

(۵۵) اِنکسار: شکسته‌شدن، شکستگی؛ مَجازاً خضوع و فروتنی

(۵۶) صَمَد: بی‌نیاز و پاینده، از صفاتِ خداوند

-----------

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۳۳

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 33, Divan e Shams

می ده گزافه ساقیا تا کم شود خوف و رجا

گردن بزن اندیشه را ما از کجا او از کجا؟

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 212, Divan e Shams

بده به لالا جامی، از آنکه می‌دانی

که علم و عقل رباید هزار دانا را

مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۳۱۴۵

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #3145

صبر کردن، جانِ تسبیحاتِ توست

صبر کن، کآنست تسبیحِ دُرست

هیچ تسبیحی ندارد آن دَرَج(۵۷)

صبر کن، اَلْصَّبْرُ مِفتاحُ الْفَرَج(۵۸)

صبر چون پولِ(۵۹) صِراط آن سو، بهشت

هست با هر خوب، یک لالایِ(۶۰) زشت

تا ز لالا می‌گُریزی، وصل نیست

زانکه لالا را ز شاهد، فَصل(۶۱) نیست

(۵۷) دَرَج: درجه

(۵۸) اَلْصَّبْرُ مِفتاحُ الْفَرَج: صبر کلید رستگاری است.

(۵۹) پول: پل

(۶۰) لالا: لـله، غلام و بنده، مربی مرد

(۶۱) فَصل: جدا کردن

-----------

مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۲۰۹۵

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #2095

چون اَنَاالْحَق گفت شیخ و پیش بُرد

پس گلوی جمله کوران را فشرد

چون اَنای بنده لا شد، از وجود

پس چه مانَد؟ تو بیندیش ای جَحود(۶۲)

گر تو را چشمی است بگشا، درنگر

بعدِ لا آخِر چه می‌مانَد دگر؟

(۶۲) جَحود: بسیار انکار کننده

-----------

مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۵۸۸

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #588

عشق، آن شعله‌ست کو چون بر فروخت

هرچه جز معشوقِ باقی، جمله سوخت 

تیغِ لا در قتلِ غیرِ حق براند

درنگر زآن پس که بعدِ لا چه ماند؟

ماند الّا الله، باقی جمله رفت

شاد باش ای عشقِ شرکت‌سوز زفت(۶۳)

(۶۳) زَفت: درشت، فربه، نیرومند

-----------

مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۱۵۰۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #1502

خویش را تسلیم کن بر دامِ مُزد

وانگه از خود بی زِ خود چیزی بدُزد

می دهند اَفیون(۶۴) به مردِ زخم‌مند(۶۵)

تا که پیکان از تنش بیرون کنند

(۶۴) افیون: تریاک

(۶۵) زخم‌مند: کسی که تنش زخمی و مجروح شده.

-----------

مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۱۲۴۱

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #1241

تا نخوانی لا و الّاالله را

درنیابی مَنهَجِ(۶۶) این راه را

(۶۶) مَنهَج: راهِ آشکار و روشن

-----------

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۹۴۸

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 2948, Divan e Shams

ای لولیانِ(۶۷) لالا، با لا پَریده بالا

وارسته زین هَیولا، فارغ ز چون و چندی

(۶۷) لولیان: جمعِ لولی به معنی سرمست، با نشاط

-----------

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 212, Divan e Shams

به آب دِه تو غبارِ غم و کدورت را

به خواب درکن آن جنگ را و غوغا را

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۹۰۵

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1905, Divan e Shams

نَفَخْتُ فیهِ مِنْ رُوحی(۶۸) رسیده‌ست

غمِ بیش و غمِ کم را رها کن

(۶۸) نَفَخْتُ فیهِ مِنْ رُوحی: از روح خود در او دميدم. اشاره به آفرينش آدم است.

-----------

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 212, Divan e Shams

بماند نیمِ غزل در دهان و ناگفته

ولی دریغ که گم کرده‌ام سر و پا را

مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۳۷۵۵

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #3755

پس حقیقت، حق بُوَد معبودِ کُل

کز پی ذوق است سَیْرانِ سُبُل(۶۹)

لیک بعضی رو سوی دُم کرده‌اند

گرچه سَر اصل است، سر گم کرده‌اند

لیک آن سَر، پیشِ این ضالانِ گم

می‌دهد دادِ سَری از راهِ دُم 

آن ز سَر می‌یابد آن داد، این ز دُم

قومِ دیگر پا و سَر کردند گم

چونکه گم شد جمله، جمله یافتند 

از کم ‌آمد، سوی کُل بشتافتند

(۶۹) سَیْرانِ سُبُل: پیمودنِ راه‌ها

-----------

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۴۴۶

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 446, Divan e Shams

چندان بنوش مِی که بمانی ز گفت و گو

آخر نه عاشقی و نه این عشق میکده‌ست؟

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 212, Divan e Shams

برآ، بتاب بر افلاک شمسِ تبریزی

به مغزِ نغز بیارای برجِ جوزا را

حافظ، دیوان غزلیات، غزل شمارهٔ ۳۲۹

Poem(Qazal)# 329, Divan e Hafez

جوزا سَحَر نهادْ حمایل(۷۰) برابرم

یعنی غلامِ شاهم و سوگند می‌خورم

ساقی بیا که از مددِ بختِ کارساز

کامی که خواستم ز خدا شد مُیَسَّرَم

جامی بده که باز به شادیِّ رویِ شاه

پیرانه سر، هوایِ جوانیست در سرم

(۷۰) حمایل: دَوالِ‌ شمشیر؛ کمربندی چرمین که در قدیم شمشیر را به آن می‌بستند.

-----------

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۳۰۵۶

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 3056, Divan e Shams

قضا که تیرِ حوادث به تو همی‌انداخت

تو را کُند به عنایت از آن سپس سِپَری‏

حافظ، دیوان غزلیات، غزل شمارهٔ ۳۲۹

Poem(Qazal)# 329, Divan e Hafez

راهم مزن به وصفِ زلالِ خِضَر که من

از جامِ شاه جُرعه‌کَشِ حوضِ کوثرم

شاها اگر به عرش رسانم سَریرِ(۷۱) فضل

مملوکِ(۷۲) این جِنابم(۷۳) و مسکین این دَرَم

من جرعه‌نوشِ بزمِ تو بودم هزار سال

کی تَرکِ آبخَورْد کُنَد طبعِ خوگَرَم؟

گر بَرکَنَم دل از تو و بَردارم از تو مِهر

آن مِهر بَر کِه افکنم؟ آن دل کجا بَرَم؟

(۷۱) سَریر: تختِ پادشاهی

(۷۲) مملوک: بنده، غلام، بَرده

(۷۳) جناب‌: درگاه

-----------

حافظ، دیوان غزلیات، غزل شمارهٔ ۳۴۸

Poem(Qazal)# 348, Divan e Hafez

خورده‌ام تیرِ فلک، باده بده تا سرمست

عُقده(۷۴) در بندِ کَمرتَرکشِ(۷۵) جوزا فکنم

(۷۴) عُقده: گِرِه

(۷۵) کمرتَرکش: حَمایل، تیردانی که بر روی کمر می‌بستند.

------------------------

مجموع لغات:

(۱) جنّیان: جمعِ جنّی، و جنّی به معنی منسوب به جنّ، دیو زده و پری است.

(۲) صَهبا: میِ سرخ

(۳) طریقِ بالا: راه و منازل سلوک به سویِ حق تعالی

(۴) حَمرا: سرخ

(۵) گیرا: مؤثّر، گیرندهٔ هوش و توانایی

(۶) زهره یا ناهید: نزد احکامیان زهره سعد اصغر و مشتری سعد اکبر است.

(۷) مریخ یا بهرام: منحوس و دال بر جنگ و خصومت و خونریزی و ظلم است.

(۸) لالا: لـله، مرّبی کودک

(۹) شوخ: زیبا

(۱۰) پیچيدن: در آغوش کشیدن، آویختن

(۱۱) برجِ جوزا: ستارهٔ دو پیکر

(۱۲) قِدَم: دیرینگی، قدیم (مقابل حدوث)

(۱۳) صَنَم: بت، دلبر و معشوق

(۱۴) جَبّاری: مقام جباریّت خداوند

(۱۵) اِتَّقُوا: بترسید، تقوا پیشه کنید.

(۱۶) زینهار: بر حذر باش، کلمه تنبیه

(۱۷) فارِغ: راحت و آسوده

(۱۸) ایمن: رستگار، محفوظ و در امان، سالم

(۱۹) خرگاه: خیمهٔ بزرگ

(۲۰) سَقیم: بیمار

(۲۱) شُکر و صبر: در اینجا کنایه از نعمت و بلاست.

(۲۲) گَبر: کافر

(۲۳) صُنع: آفرینش

(۲۴) مصنوع: آفریده، مخلوق

(۲۵) خُنُوس: آشکار شدن و سپس بسیار پنهان گشتن

(۲۶) سُخره‌: ذلیل و مقهور و زیردست

(۲۷) جَبین: پیشانی

(۲۸) پیچانی: اعتراض، شک و تردید

(۲۹) فَلسَف: فَلسفی

(۳۰) اَلْحَذَر: حذر کنید

(۳۱) خُلود: جاودانه

(۳۲) غَبی: کودن، سبک‌مغز

(۳۳) تَحَرّی: جستجو

(۳۴) مُستَقَرّ: محل استقرار، جای گرفته، ساکن، قائم

(۳۵) ذاهِل: فراموش کننده، غافل

(۳۶) سُخره: ذلیل، مورد مسخره، کار بی مزد

(۳۷) تمییزدِه: کسی که دهنده قوّه شناخت و معرفت است

(۳۸) خَطْرَت: قوه تمییز، آنچه که بر دل گذرد، اندیشه

(۳۹) بِرّ: نیکی

(۴۰) بُرّ: گندم

(۴۱) مُعین: یار، یاری کننده 

(۴۲) بِئسَ الْقَرین: همنشین بد

(۴۳) غَمّاز: بسیار سخن‌چین، در اینجا به معنی آشکارکننده.

(۴۴) کاهِل: تنبل، سُست

(۴۵) دی: دیروز

(۴۶) لبّیک: قبول می‌کنم، امرِ تو را اطاعت می‌کنم.

(۴۷) سودا: خیال، هوی و هوس

(۴۸) مُشتری:‌ بزرگترین سیّاره منظومه شمسی که بین مریخ و زُحل قرار دارد. سعد اکبر، سعد آسمان

(۴۹) زُحَل: کیوان، نَحس اکبر

(۵۰) جَرّ و مَد: کنایه از حالات خوشی و ناخوشی است که بر آدمی دست می دهد.

(۵۱) سَعد: خجسته، مبارک، مقابل نَحس

(۵۲) نَقْب:‌ سوراخ و راه باریک در زیر زمین

(۵۳) سَبَق: نیروی ازلی، فضای یکتایی، فضای همه امکانات، درس یک روزه، مسابقه.

(۵۴) لَزِب: چسبنده

(۵۵) اِنکسار: شکسته‌شدن، شکستگی؛ مَجازاً خضوع و فروتنی

(۵۶) صَمَد: بی‌نیاز و پاینده، از صفاتِ خداوند

(۵۷) دَرَج: درجه

(۵۸) اَلْصَّبْرُ مِفتاحُ الْفَرَج: صبر کلید رستگاری است.

(۵۹) پول: پل

(۶۰) لالا: لـله، غلام و بنده، مربی مرد

(۶۱) فَصل: جدا کردن

(۶۲) جَحود: بسیار انکار کننده

(۶۳) زَفت: درشت، فربه، نیرومند

(۶۴) افیون: تریاک

(۶۵) زخم‌مند: کسی که تنش زخمی و مجروح شده.

(۶۶) مَنهَج: راهِ آشکار و روشن

(۶۷) لولیان: جمعِ لولی به معنی سرمست، با نشاط

(۶۸) نَفَخْتُ فیهِ مِنْ رُوحی: از روح خود در او دميدم. اشاره به آفرينش آدم است.

(۶۹) سَیْرانِ سُبُل: پیمودنِ راه‌ها

(۷۰) حمایل: دَوالِ‌ شمشیر؛ کمربندی چرمین که در قدیم شمشیر را به آن می‌بستند.

(۷۱) سَریر: تختِ پادشاهی

(۷۲) مملوک: بنده، غلام، بَرده

(۷۳) جناب‌: درگاه

(۷۴) عُقده: گِرِه

(۷۵) کمرتَرکش: حَمایل، تیردانی که بر روی کمر می‌بستند.

----------------------------

************************

تمام اشعار برنامه بر اساس فرمت سایت گنج نما برای جستجوی آسان

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 212, Divan e Shams

اسیر شیشه کن آن جنیان دانا را

بریز خون دل آن خونیان صهبا را

ربوده‌اند کلاه هزار خسرو را

قبای لعل ببخشیده چهره ما را

به گاه جلوه چو طاووس عقلها برده

گشاده چون دل عشاق پر رعنا را

ز عکسشان فلک سبز رنگ لعل شود

قیاس کن که چگونه کنند دلها را

درآورند به رقص و طرب به یک جرعه

هزار پیر ضعیف بمانده برجا را

چه جای پیر که آب حیات خلاق‌اند

که جان دهند به یک غمزه جمله اشیا را

شکرفروش چنین چست هیچ کس دیده‌ست

سخن‌شناس کند طوطی شکرخا را

زهی لطیف و ظریف و زهی کریم و شریف

چنین رفیق بباید طریق بالا را

صلا زدند همه عاشقان طالب را

روان شوید به میدان پی تماشا را

اگر خزینه قارون به ما فرو ریزند

ز مغز ما نتوانند برد سودا را

بیار ساقی باقی که جان جانهایی

بریز بر سر سودا شراب حمرا را

دلی که پند نگیرد ز هیچ دلداری

برو گمار دمی آن شراب گیرا را

زهی شراب که عشقش به دس خود پخته‌ست

زهی گهر که نبوده‌ست هیچ دریا را

ز دست زهره به مریخ اگر رسد جامش

رها کند به یکی جرعه خشم و صفرا را

تو مانده‌ای و شراب و همه فنا گشتیم

ز خویشتن چه نهان می‌کنی تو سیما را

ولیک غیرت لالاست حاضر و ناظر

هزار عاشق کشتی برای لالا را

به نفی لا لا گوید به هر دمی لالا

بزن تو گردنِ لا را بیار الا را

بده به لالا جامی از آنکه می‌دانی

که علم و عقل رباید هزار دانا را

و یا به غمزه شوخت به سوی او بنگر

که غمزه تو حیاتی‌ست ثانی احیا را

به آب ده تو غبار غم و کدورت را

به خواب درکن آن جنگ را و غوغا را

خدای عشق فرستاد تا درو پیچیم

که نیست لایق پیچش ملک تعالی را

بماند نیم غزل در دهان و ناگفته

ولی دریغ که گم کرده‌ام سر و پا را

برآ بتاب بر افلاک شمس تبریزی

به مغز نغز بیارای برج جوزا را

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 212, Divan e Shams

اسیر شیشه کن آن جنیان دانا را

بریز خون دل آن خونیان صهبا را

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۸۴۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 2842, Divan e Shams

چه چگونه بد عدم را چه نشان نهی قدم را

نگر اولین قدم را که تو بس نکو نهادی

مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۳۰۲۴

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #3024

این‌که فردا این کنم یا آن کنم

این دلیل اختیارست ای صنم

مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۶۱۶

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #616

گر بپرانیم تیر آن نی ز ماست

ما کمان و تیراندازش خداست

این نه جبر این معنی جباری است

ذکر جباری برای زاری است

زاری ما شد دلیل اضطرار

خجلت ما شد دلیل اختیار

گر نبودی اختیار این شرم چیست

وین دریغ و خجلت و آزرم چیست

مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۶۴۸

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #648

پس هنر آمد هلاکت خام را   

کز پی دانه نبیند دام را

اختیار آن را نکو باشد که او

مالک خود باشد اندر اتقوا

چون نباشد حفظ و تقوی زینهار

دور کن آلت بینداز اختیار

مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۴۱۰۵

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #4105

همچو مستی کو جنایت‌ها کند

گوید او معذور بودم من ز خود

گویدش لیکن سبب ای زشتکار

از تو بد در رفتن آن اختیار

بیخودی نآمد به خود توش خواندی

اختیارت خود نشد توش راندی

گر رسیدی مستی‌ای بی‌جهد تو

حفظ کردی ساقی جان عهد تو

مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۲۲۵۷

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #2257

همچنین هر شهوتی اندر جهان

خواه مال و خواه جاه و خواه نان

هر یکی زینها تو را مستی کند

چون نیابی آن خمارت می‌زند

این خمار غم دلیل آن شده ست

که بدان مفقود مستی‌ات بده‌ست

جز به اندازه ضرورت زین مگیر

تا نگردد غالب و بر تو امیر

سر کشیدی تو که من صاحبدلم

حاجت غیری ندارم واصلم

مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۴۶۷۸

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #4678

چون به من زنده شود این مرده‌تن

جان من باشد که رو آرد به من

من کنم او را ازین جان محتشم

جان که من بخشم ببیند بخششم

جان نامحرم نبیند روی دوست

جز همآن جان کاصل او از کوی اوست

در دمم قصاب‌وار این دوست را

تا هلد آن مغز نغزش پوست را

مولوی، مثنوی، دفتر اوّل، بیت ۱۷۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #172

شاد باش و فارغ و ایمن که من

آن کنم با تو که باران با چمن

من غم تو می‌خورم تو غم مخور

بر تو من مشفق‌ترم از صد پدر

هان و هان این راز را با کس مگو

گرچه از تو شه کند بس جستجو

گورخانه راز تو چون دل شود

آن مرادت زودتر حاصل شود

مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۲۴۷۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #2472

تا که پشکی مشک گردد ای مرید

سال‌ها باید در آن روضه چرید

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۴۴

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1344, Divan e Shams

دم او جان دهدت رو ز نفخت بپذیر

کار او کن فیکون‌ است نه موقوف علل

مولوی، مثنوی، دفتر اوّل، بیت ۱۲۵۸

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #1258

گر قضا پوشد سیه همچون شبت

هم قضا دستت بگیرد عاقبت

گر قضا صد بار قصد جان کند

هم قضا جانت دهد درمان کند

این قضا صد بار اگر راهت زند

بر فراز چرخ خرگاهت زند

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۳۰۵۶

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 3056, Divan e Shams

قضا که تیر حوادث به تو همی‌انداخت

تو را کند به عنایت از آن سپس سپری‏

مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۱۶۲۶

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #1626

کار من بی‌علت است و مستقیم

هست تقدیرم نه علت ای سقیم

عادت خود را بگردانم به وقت

این غبار از پیش بنشانم به وقت

مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۳۲۰۱

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #3201

آینه هستی چه باشد نیستی

نیستی بر گر تو ابله نیستی

مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۶۹۰

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #690

کارگاه صنع حق چون نیستی است

پس برون کارگه بی‏قیمتی است

مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۱۳۶۰

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #1360

عاشق صنع توام در شکر و صبر

عاشق مصنوع کی باشم چو گبر

عاشق صنع خدا با فر بود

عاشق مصنوع او کافر بود

مولوی، مثنوی، دفتر اوّل، بیت ۲۶۷۰

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #2670

حکم حق گسترد بهر ما بساط

که بگویید از طریق انبساط

مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۴۰۵۸

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #4058

نام پنهان گشتن دیو از نفوس

واندر آن سوراخ رفتن شد خنوس

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۴۴۴

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1444, Divan e Shams

چون خواب مرا بیند بگریزد و ننشیند

از من برود آید در شخص دگر خوابم

مولوی، مثنوی، دفتر اوّل، بیت ۳۲۸۳

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #3283

فلسفی مر دیو را منکر شود

در همان دم سخره دیوی بود

گر ندیدی دیو را، خود را ببین

بی جنون نبود کبودی در جبین

هر‌که را در دل شک و پیچانی است

در جهان او فلسفی پنهانی است

می‌نماید اعتقاد و گاه‌گاه

آن رگ فلسف کند رویش سیاه

الحذر ای مومنان کآن در شماست

در شما بس عالم بی‌منتهاست

مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۱۲۱۱

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #1211

شرع بهر دفع شر رایی زند

دیو را در شیشه‌ٔ حجت کند

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 212, Divan e Shams

ربوده‌اند کلاه هزار خسرو را

قبای لعل ببخشیده چهره ما را

فردوسی، شاهنامه، جنگِ بزرگ کیخسرو با افراسیاب

Ferdowsi Poem(Shahname), The Big Battle of Keikhosrow With Afrasiab

ز من بگسلد فره ایزدی

گر آیم به کژی و نابخردی

مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۷۲۶

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #4, Line #726

ملک برهم زن تو ادهم‌وار زود

تا بیابی همچو او ملک خلود

مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۷۶۴

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #4, Line #764

ملک جسمت را چو بلقیس ای غبی

ترک کن بهر سلیمان نبی

قرآن کریم، سوره نمل (۲۷)، آیهٔ ۴۴

 Quran, An-Naml(#27), Line #44

«إِنِّي ظَلَمْتُ نَفْسِي وَأَسْلَمْتُ مَعَ سُلَيْمَانَ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ.»

«من بر خويشتن ستم كرده‌ام و اينك با سليمان در برابرِ پروردگارِ جهانيان تسليم شدم.»

مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۲۶۲۶

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #2626

قبله را چون کرد دست حق عیان

پس تحری بعد ازین مردود دان

هین بگردان از تحری رو و سر

که پدید آمد معاد و مستقر

یک زمان زین قبله گر ذاهل شوی

سخره هر قبله باطل شوی

چون شوی تمییزده را ناسپاس

بجهد از تو خطرت قبله‌شناس

گر ازین انبار خواهی بر و بر

نیم‌ساعت هم ز همدردان مبر

که در آن دم که ببری زین معین

مبتلی گردی تو با بئس القرین  

مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۲۹۷۴

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #2974

بود عبدالغوث هم‌جنس پری

چون پری نه سال در پنهان‌پری

مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۲۹۸۰

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #2980

برد هم‌جنسی پریانش چنان

که رباید روح را زخم سنان

مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۲۷۲۳

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #2723

گفت سیماهم وجوه کردگار

که بود غماز باران سبزه‌زار

حق تعالی فرمود که باطن اشخاص از ظاهر رخسارشان نمایان است

به همین جهت وجود چمنزار حاکی از اینست که بارانی نازل شده است

قرآن کریم، سورهٔ فتح (۴۸)، آیهٔ ۲۹

 Quran, Al-Fath(#48), Line #29

«…سِيمَاهُمْ فِي وُجُوهِهِمْ مِنْ أَثَرِ السُّجُودِ ۚ…»

«…نشانشان اثر سجده‌اى است كه بر چهره آنهاست…»

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 212, Divan e Shams

درآورند به رقص و طرب به یک جرعه

هزار پیر ضعیف بمانده برجا را

مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۴۶۷۸

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #4678

چون به من زنده شود این مرده‌تن

جان من باشد که رو آرد به من

من کنم او را ازین جان محتشم

جان که من بخشم ببیند بخششم

جان نامحرم نبیند روی دوست

جز همآن جان کاصل او از کوی اوست

مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۲۷۶۷

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #4, Line #2767

چون بدو زنده شدی آن خود وی است

وحدت محض است آن شرکت کی است

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 212, Divan e Shams

زهی لطیف و ظریف و زهی کریم و شریف

چنین رفیق بباید طریق بالا را

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۲۱۹

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1219, Divan e Shams

هر که بود عاشق خود پنج نشان دارد بد

سخت دل و سست قدم کاهل و بی‌کار و ترش

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 212, Divan e Shams

صلا زدند همه عاشقان طالب را

روان شوید به میدان پی تماشا را

مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۳۲۱۴

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #3214

طالب است و غالب است آن کردگار

تا ز هستی‌ها بر آرد او دمار

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 212, Divan e Shams

اگر خزینه قارون به ما فرو ریزند

ز مغز ما نتوانند برد سودا را

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۴۹۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 492, Divan e Shams

اگرچه سرد وجودیت گرم درپیچید

به ره کنش به بهانه بهانه را چه شده‌ست

حافظ، دیوان غزلیات، غزل شمارهٔ ۵

Poem(Qazal)# 5, Divan e Hafez

هنگام تنگ‌دستی در عیش کوش و مستی

کاین کیمیای هستی قارون کند گدا را

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 212, Divan e Shams

بیار ساقی باقی که جان جانهایی

بریز بر سر سودا شراب حمرا را

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۳۳

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 233, Divan e Shams

کجاست ساقی جان تا به‌هم زند ما را

بروبد از دل ما فکر دی و فردا را

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 21, Divan e Shams

لبیک لبیک ای کرم سودای تست اندر سرم

ز آب تو چرخی می‌زنم مانند چرخ آسیا

مولوی، مثنوی، دفتر اوّل، بیت ۳۲۷۴

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #3274

جان جان چو واکشد پا را ز جان

جان چنان گردد که بی‌جان تن بدان

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 212, Divan e Shams

دلی که پند نگیرد ز هیچ دلداری

برو گمار دمی آن شراب گیرا را

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۲۸۱

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 2281, Divan e Shams

اندیشه جز زیبا مکن کاو تار و پود صورت است

ز اندیشه‌ٔ احسن تند هر صورتی احسن شده 

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 212, Divan e Shams

ز دست زهره به مریخ اگر رسد جامش

رها کند به یکی جرعه خشم و صفرا را

مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۱۵۴۹

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #1549

عقل کو مغلوب نفس او نفس شد

مشتری مات زحل شد نحس شد

هم درین نحسی بگردان این نظر

در کسی که کرد نحست در نگر

آن نظر که بنگرد این جر و مد

او ز نحسی سوی سعدی نقب زد

زآن همی‏گرداندت حالی به حال

ضد به ضد پیداکنان در انتقال

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 212, Divan e Shams

تو مانده‌ای و شراب و همه فنا گشتیم

ز خویشتن چه نهان می‌کنی تو سیما را

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۶۶۶

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 2666, Divan e Shams

حریفت حاضر است آنجا که هستی

ولیکن گر بگوید شرم داری

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۵

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 135, Divan e Shams

ساقیا گردان کن آخر آن شراب صاف را

محو کن هست و عدم را بردران این لاف را

مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۱۰۲۳

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #1023

استخوان و باد روپوش است و بس

در دو عالم غیر یزدان نیست کس 

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 212, Divan e Shams

ولیک غیرت لالاست حاضر و ناظر

هزار عاشق کشتی برای لالا را

مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۱۸۹۹

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #4, Line #1899

این ترازو بهر این بنهاد حق

تا رود انصاف ما را در سبق

از ترازو کم کنی من کم کنم

تا تو با من روشنی من روشنم

مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۱۲۰۹

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #1209

سجده آمد کندن خشت لزب

موجب قربی که واسجد واقترب

کندن این سنگ های چسبنده همانند سجده آوردن است 

و سجود موجب قرب بنده به حق می شود

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 212, Divan e Shams

به نفی لا لا گوید به هر دمی لالا

بزن تو گردن لا را بیار الا را

مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۴۵۱۴

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #4514

قرب نه بالا نه پستی رفتن است

قرب حق از حبس هستی رستن است

مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۳۲۰۱

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #3201

آینه هستی چه باشد نیستی

نیستی بر گر تو ابله نیستی

مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۶۹۰

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #690

کارگاه صنع حق چون نیستی است

پس برون کارگه بی‏قیمتی است

مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۱۴۶۸

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #1468

جمله استادان پی اظهار کار

نیستی جویند و جای انکسار  

لاجرم استاد استادان صمد

کارگاهش نیستی و لا بود

هر کجا این نیستی افزون‌تر است

کار حق و کارگاهش آن سر است

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۳۳

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 33, Divan e Shams

می ده گزافه ساقیا تا کم شود خوف و رجا

گردن بزن اندیشه را ما از کجا او از کجا

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 212, Divan e Shams

بده به لالا جامی از آنکه می‌دانی

که علم و عقل رباید هزار دانا را

مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۳۱۴۵

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #3145

صبر کردن جان تسبیحات توست

صبر کن کآنست تسبیح درست

هیچ تسبیحی ندارد آن درج

صبر کن الصبر مفتاح الفرج

صبر چون پول صراط آن سو بهشت

هست با هر خوب یک لالای زشت

تا ز لالا می‌گریزی وصل نیست

زانکه لالا را ز شاهد فصل نیست

مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۲۰۹۵

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #2095

چون اناالحق گفت شیخ و پیش برد

پس گلوی جمله کوران را فشرد

چون انای بنده لا شد از وجود

پس چه ماند تو بیندیش ای جحود

گر تو را چشمی است بگشا درنگر

بعد لا آخر چه می‌ماند دگر

مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۵۸۸

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #588

عشق آن شعله‌ست کو چون بر فروخت

هرچه جز معشوق باقی جمله سوخت 

تیغ لا در قتل غیر حق براند

درنگر زآن پس که بعد لا چه ماند

ماند الا الله باقی جمله رفت

شاد باش ای عشق شرکت‌سوز زفت

مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۱۵۰۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #1502

خویش را تسلیم کن بر دام مزد

وانگه از خود بی ز خود چیزی بدزد

می دهند افیون به مرد زخم‌مند

تا که پیکان از تنش بیرون کنند

مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۱۲۴۱

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #1241

تا نخوانی لا و الاالله را

درنیابی منهج این راه را

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۹۴۸

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 2948, Divan e Shams

ای لولیان لالا با لا پریده بالا

وارسته زین هیولا فارغ ز چون و چندی

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 212, Divan e Shams

به آب ده تو غبار غم و کدورت را

به خواب درکن آن جنگ را و غوغا را

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۹۰۵

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1905, Divan e Shams

نفخت فیه من روحی رسیده‌ست

غم بیش و غم کم را رها کن

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 212, Divan e Shams

بماند نیم غزل در دهان و ناگفته

ولی دریغ که گم کرده‌ام سر و پا را

مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۳۷۵۵

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #3755

پس حقیقت حق بود معبود کل

کز پی ذوق است سیران سبل

لیک بعضی رو سوی دم کرده‌اند

گرچه سر اصل است سر گم کرده‌اند

لیک آن سر پیش این ضالان گم

می‌دهد داد سری از راه دم

آن ز سر می‌یابد آن داد این ز دم

قوم دیگر پا و سر کردند گم

چونکه گم شد جمله جمله یافتند 

از کم ‌آمد سوی کل بشتافتند

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۴۴۶

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 446, Divan e Shams

چندان بنوش می که بمانی ز گفت و گو

آخر نه عاشقی و نه این عشق میکده‌ست

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۲

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 212, Divan e Shams

برآ بتاب بر افلاک شمس تبریزی

به مغز نغز بیارای برج جوزا را

حافظ، دیوان غزلیات، غزل شمارهٔ ۳۲۹

Poem(Qazal)# 329, Divan e Hafez

جوزا سحر نهاد حمایل برابرم

یعنی غلام شاهم و سوگند می‌خورم

ساقی بیا که از مدد بخت کارساز

کامی که خواستم ز خدا شد میسرم

جامی بده که باز به شادی روی شاه

پیرانه سر هوای جوانیست در سرم

مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۳۰۵۶

Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 3056, Divan e Shams

قضا که تیر حوادث به تو همی‌انداخت

تو را کند به عنایت از آن سپس سپری‏

حافظ، دیوان غزلیات، غزل شمارهٔ ۳۲۹

Poem(Qazal)# 329, Divan e Hafez

راهم مزن به وصف زلال خضر که من

از جام شاه جرعه‌کش حوض کوثرم

شاها اگر به عرش رسانم سریر فضل

مملوک این جنابم و مسکین این درم

من جرعه‌نوش بزم تو بودم هزار سال

کی ترک آبخورد کند طبع خوگرم

گر برکنم دل از تو و بردارم از تو مهر

آن مهر بر که افکنم آن دل کجا برم

حافظ، دیوان غزلیات، غزل شمارهٔ ۳۴۸

Poem(Qazal)# 348, Divan e Hafez

خورده‌ام تیر فلک باده بده تا سرمست

عقده در بند کمرترکش جوزا فکنم